Η σημερινή συνέντευξη αφορά την Πουλχερία Ρούσου. Η Πουλχερία είναι μια νεαρή κοπέλα που ασχολείται με την Ιατρική και έχει να πει πολλά. Η απόφαση της να επιλέξει την ιατρική, η δυσκολίες που υπάρχουν, ο σεξισμός και πολλά άλλα. Ευχαριστούμε από καρδιάς την Πουλχερία για την εφ όλης της ύλης κουβέντα που είχαμε, της ευχόμαστε κάθε καλό στην πορεία της και ευχόμαστε να συνεχίσει με την ίδια αγάπη, επιμονή κι υπομονή σε οποιαδήποτε απόφαση πάρει στη ζωή της. Καλή ανάγνωση.
Λένε ότι ο/η γιατρός γεννιέται. Πιστεύεις ότι αυτό ισχύει και πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με την Ιατρική;
Καταρχάς να πω ότι εγώ δεν είχα καμιά επαφή με την Ιατρική όταν ήμουν μικρή. Δεν είχα κανένα μέλος στην οικογένεια μου που ήταν γιατρός για να πω ότι με επηρέασε. Επίσης όταν ήμουν μικρότερη ήθελα κάτι πιο καλλιτεχνικό, ή δασκάλα, κάτι δηλαδή που δεν είχε σχέση με την Ιατρική. Απλά στην πορεία είδα κάποια πράγματα στο σχολείο, κάποια βίντεο στο διαδίκτυο και ξεκίνησε να μου κινεί το ενδιαφέρον. Όσο περνούσε ο καιρός μόνο και μόνο στη σκέψη ότι θα βοηθούσα κάποιον άνθρωπο, μου άρεσε περισσότερο αυτή η ιδέα. Καθοριστικό ρόλο έπαιξαν και τα μαθήματα διότι μου άρεσε να διαβάζω. Έβλεπα και χειρουργικά βίντεο και καταλάβαινα ότι μου άρεσε περισσότερο. Είπα τότε να το δοκιμάσω και δεν το μετανιώνω καθόλου. Δε θεωρώ για κανένα λόγο όμως ότι γεννιέσαι γιατρός, διότι υπάρχει πάρα πάρα πολύ διάβασμα. Όλοι γνωρίζουν ότι στην ιατρική υπάρχει πολύ διάβασμα, αλλά όταν το ζήσεις είναι πολύ διαφορετικό. Είναι διά βίου μάθηση. Αν δεν αγαπήσεις την Ιατρική ζεις μια καταθλιπτική μίζερη ζωή.
Πώς αντέδρασαν οι δικοί σου άνθρωποι όταν τους είπες ότι θέλεις να ασχοληθείς με την Ιατρική;
Οι φίλες μου ενθουσιάστηκαν όταν τους το ανακοίνωσα. Από το σχολείο θυμάμαι να με βάζουν να τους εξετάσω χωρίς να έχω ιδέα από Ιατρική. Όσον αφορά τους δικούς μου, δεν μου επέβαλαν ποτέ το τι να κάνω στη ζωή μου και δεν ήταν ποτέ εμπόδιο σε κάτι που μου άρεσε. Εννοείτε πως το συζητήσαμε και προβληματιστήκαν αρκετά όσον αφορά αν ήταν το κατάλληλο επάγγελμα για μένα και γενικά για μια γυναίκα. Πάντα υπάρχει μια προκατάληψη για μια γυναίκα, μήπως πρέπει να μείνει στην οικογένεια της και να επιλέξει ένα επάγγελμα που να έχει πιο ευέλικτο ωράριο ούτως ώστε να μένει σπίτι να κάνει τις δουλειές κλπ. Ευτυχώς οι δικοί μου δεν μου είπαν ποτέ να μην το κάνω. Αντιληφθήκαν ότι αγαπούσα την Ιατρική και με στηρίξαν στο να κάνω αυτό που ήθελα.
Πιστεύεις ότι αν δεν υπάρχει στήριξη σε αυτό το επάγγελμα ίσως να μην πάρει την απόφαση να ασχοληθεί κάποιος με την Ιατρική;
Όχι απαραίτητα. Εγώ στην αρχή είχα περάσει Βιολογία και μετά στην κατανομή πέρασα στην Ιατρική. Άρχισα με Βιολογία με σκοπό να ξανά δώσω για Ιατρική, και στη μια εβδομάδα που έκανα Βιολογία, κατάλαβα ότι δεν είναι για μένα και ήθελα Ιατρική εξ ολοκλήρου. Οι δικοί μου θυμάμαι να μου λένε να κάνω ό,τι αγαπώ, αλλά μόνο και μόνο που εγώ ήμουν συνειδητοποιημένη στο τι θέλω να κάνω, δε θα με επηρέαζε για κανένα λόγο. Το μόνο που θεωρώ σημαντικό όσον αφορά την οικογένεια για ένα φοιτητή Ιατρικής, είναι η ψυχολογική υποστήριξη. Είναι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα. Καταρρέεις κάποια στιγμή από το διάβασμα και τα δύσκολα ωράρια που υπάρχουν. Ενίοτε βάζεις τα κλάματα, θυμώνεις, γελάς. Περνάς από διάφορα στάδια. Στην αρχή νόμιζα ότι μόνο εγώ ήμουν έτσι, αλλά στην πορεία κατάλαβα ότι ήταν έτσι όλοι μου οι φίλοι και οι συμφοιτητές. Άλλοι πιο έντονα, άλλοι πιο ήπια, άλλοι ήξεραν να το διαχειριστούν και εκεί κατάλαβα ότι χρειαζόμουν τους συμφοιτητές μου διότι περνούσαμε όλοι το ίδιο. Είχα και τις παιδικές μου φίλες που με στήριζαν και με στηρίζουν με το δικό τους τρόπο και φυσικά την οικογένεια μου. Θεωρώ ότι ο πιο σημαντικός ρόλος στην πορεία μου μέχρι τώρα στην Ιατρική ήταν η ψυχολογική τους υποστήριξη. Αν δεν υπήρχε αυτή στήριξη θα ένιωθα και αυτή την πίεση, αλλά δε θα σταματούσα, θα συνέχιζα.
Πώς είναι να είσαι φοιτητής Ιατρικής, και τι χρειάζεται να έχεις για να ανταπεξέλθεις;
Για να ανταπεξέλθεις χρειάζεται να έχεις όπως είπα πριν, ψυχολογική υποστήριξη. Οι παιδικές μου φίλες πιστεύαν σε μένα και αυτό μου έδινε κίνητρο να συνεχίζω. Πάρα πολύ σημαντικό ρόλο έπαιξαν οι συμφοιτητές μου που πλέον έγιναν οικογένειά μου διότι ήμασταν όλη μέρα μαζί, και περνούσαν το ίδιο με μένα. Οπότε με καταλαβαίναν περισσότερο από τους άλλους. Κάποια συγκεκριμένα άτομα που ήμασταν πιο κοντά διαβάζαμε μαζί. Δεν ήταν απαραίτητο ότι διαβάζαμε τα ίδια κεφάλαια, απλά διαβάζαμε στο ίδιο χώρο. Μόνο και μόνο που ένιωθα ότι κάποιος περνά το ίδιο μαζί μου και με καταλαβαίνει ήταν πολύ σημαντικό. Γενικά όμως ως φοιτήτρια κατάλαβα ότι υπάρχουν πολλών ειδών φοιτητές.
Έκανες «φοιτητική ζωή»;
Είναι ωραία η φοιτητική ζωή κι εγώ προσπάθησα να τη ζήσω όπως άλλοι φοιτητές όσο μπορούσα. Δεν είναι το ίδιο, αλλά σε πολύ μεγάλο βαθμό έζησα πολύ όμορφα φοιτητικά χρόνια. Προσπάθησα να έχω μια ισορροπία. Να βγαίνω έξω, να γυμνάζομαι, να βλέπω τους φίλους μου όσο μου επέτρεπε ο χρόνος, να βγαίνω έξω, να πηγαίνω ταξίδια. Όλα αυτά μαζί με το διάβασμα. Νομίζω ότι σε μεγάλο βαθμό τα κατάφερα. Ήξερα ότι δε θα πάρω άριστα, αλλά ότι θα πήγαινα πάρα πολύ καλά. Όσο περνούσαν τα χρόνια πήγαινα καλύτερα και για μένα ήταν πάρα πολύ σημαντικό.
Πιστεύεις ότι υπάρχουν περιθώρια λαθών στην Ιατρική;
Δυστυχώς ή ευτυχώς γίνονται λάθη κι αυτό το βλέπω και από νεαρούς γιατρούς και από μεγαλύτερους τα τρία τελευταία χρόνια που δουλεύω. Το έβλεπα και ως φοιτήτρια, διότι πήγαινα στο νοσοκομείο.. Γίνονται λάθη διότι και οι γιατροί είναι κι αυτοί άνθρωποι, αλλά πέραν απ΄ αυτό, είναι πάρα πολλές οι ώρες δουλειάς, τόσο στην Κύπρο όσο και στην Ελλάδα. Σε κάποιες χώρες του εξωτερικού είναι πολύ διαφορετικό, δουλεύουν πολύ λιγότερες ώρες και δίνουν την ευκαιρία στους γιατρούς να μην κάνουν τόσα λάθη. Στην Ελλάδα και στην Κύπρο, οι γιατροί δουλεύουν με πολύ λίγες ώρες ύπνου, κουρασμένοι και προσπαθούν να κάνουν τα πάντα για να μην κάνουν λάθη. Προσπαθούμε να βοηθήσουμε και να στηρίξουμε τους συναδέλφους σε λάθη που μπορεί να γίνουν. Μέχρι τώρα δεν έζησα να χαθεί ζωή από ιατρικό λάθος, και ό,τι λάθος έγινε ήταν μικροπράγματα τα οποία διορθώνονταν αμέσως και ήταν από άτομα που ήταν κουρασμένα και άυπνα, και έπρεπε να ήταν στο σπίτι τους να ξεκουράζονται και αντ’ αυτού ήταν στο νοσοκομείο και δούλευαν κανονικά. Το σημαντικό είναι όταν ένας γιατρός χρειαστεί βοήθεια και να καταλάβει ότι κάτι δε μπορεί να το σκεφτεί εκείνη τη στιγμή, να το αναγνωρίσει και να το προλάβει.
Υπάρχει η σκέψη να κάνει καριέρα ένας γιατρός;
Εννοείτε. Παίζει ρόλο και ειδικότητα που θα διαλέξει κάποιος. Για παράδειγμα ένας πλαστικός χειρούργος μπορεί να κάνει καριέρα στο επάγγελμα. Αν διαλέξεις χειρουργικές ειδικότητες κατά βάση, αλλά όχι μόνο, αλλά κυρίως χειρουργικές μπορείς να το συνδυάσεις με καριέρα. Μπορείς να κάνεις ένα ιατρείο και να προσφέρεις κι άλλα πράγματα. Επίσης και οι γυναικολόγοι μπορούν να προσφέρουν κι άλλα πράγματα στα ιατρεία τους για μια γυναίκα που δεν είναι στην αρμοδιότητά τους, ή μπορεί να το συνδυάσουν με δερματολογία. Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα ένας άνθρωπος να γίνεται γνωστός όχι απαραίτητα από τις ιατρικές του ικανότητες, αλλά όσον αφορά το τι προσφέρει το ιατρείο του, άσχετα με την ιατρική. Άλλο κομμάτι είναι ότι ένας γιατρός μπορεί να γίνει διάσημος όσον αφορά την ειδικότητά του. Για παράδειγμα, κάποιος ξεκίνησε να γίνει ενδοκρινολόγος που ασχολείται με τον θυροειδή. Μπορεί να θέλει να ανακαλύψει κάποιο φάρμακο ή να γίνει καθηγητής. Βάζεις κάποιους στόχους που θέλουν πάρα πολύ κόπο. Πρέπει να μην ξεχνάμε ότι για ένα γιατρό το πιο βασικό είναι ο ασθενής, αλλιώς χάνεται το παιχνίδι.
Πιστεύεις ότι η επιστήμη έρχεται σε αντιπαράθεση με τη θρησκεία;
Προσπάθησα κι εγώ πολλά χρόνια να δώσω μια καλή απάντηση. Δυσκολεύομαι λίγο ακόμα, αλλά σε πολύ μεγάλο βαθμό αν η θρησκεία βοηθήσει την επιστήμη και η επιστήμη βοηθήσει τη θρησκεία, μπορούν να γίνουν θαύματα. Είδα δυστυχώς κόντρα σε μεγάλο βαθμό μεταξύ των δύο, που το θεωρώ μεγάλο λάθος, αλλά είδα και το ανάποδο. Είδα όμως και το ανάποδο. Δηλαδή πράγματα που υποστηρίζει η επιστήμη, να έρχεται η θρησκεία να τα στηρίζει και αυτή από την πλευρά της με το δικό της τρόπο. Με αυτό τον τρόπο πορεύονταν όλα πολύ ήρεμα. Υποστήριζε ο καθένας το δικό του κομμάτι. Το θέμα είναι να μην ξεχνάμε ότι η επιστήμη είναι ένα κομμάτι και η θρησκεία άλλο. Πρέπει να συμβαδίζουν. Δυστυχώς αν μπουν στη διαδικασία αντιπαράθεσης γίνεται καταστροφή, μπερδεύατε ο κόσμος και αναρωτιέται «ποιον να ακούσω;». Είδα πολλά μέχρι τώρα, και πιστεύω ότι αν καταφέρουν να συμπορευτούν θα καταφέρουμε να προχωρούμε και όχι να μένουμε στάσιμοι ή ακόμα να πηγαίνουμε πίσω.
Με ποιο κομμάτι της Ιατρικής θέλεις να ασχοληθείς και ποιος είναι ο λόγος που το επέλεξες το συγκεκριμένο;
Εγώ όταν ξεκίνησα, ήθελα να ασχοληθώ με καρδιολογία. Στην πορεία συνειδητοποίησα πως ήθελα να κάνω κάτι χειρουργικό. Μου αρέσει πάρα πολύ. Με ενθουσιάζει αφάνταστα η χειρουργική. Στην αρχή ξεκίνησα με γενική χειρουργική που θεωρείται πολύ δύσκολο σαν κομμάτι και έχει πολλά παιδία και περνάς από πολλά κύματα. Εξακολουθεί η χειρουργική να είναι η μεγάλη μου αγάπη.Παρόλα αυτά πριν λίγο καιρό, δήλωσα για ωτορινολαρυγγολόγος, που συνδυάζει παθολογικό και χειρουργικό κομμάτι, κυρίως για ποιότητα ζωής. Ως άτομο θα ήθελα μια ειδικότητα να μου δίνει την ικανότητα να κάνω κι άλλα πράγματα. Αγαπώ τη ζωή και θέλω να κάνω πράγματα και για μένα και στο μυαλό μου είναι πάντα πως ο ασθενής πρέπει να είναι καλά και υγιής.
Λένε πως ένας γιατρός πρέπει να έχει μεγάλη καρδιά ή δεν πρέπει να έχει καθόλου. Κατά πόσον ισχύει και τι πιστεύεις γι’ αυτό;
Εγώ είμαι της άποψης πως ένας καλός γιατρός πρέπει να είναι και καλός άνθρωπος. Πιστεύω πως δεν μπορεί να γίνεται το ανάποδο. Όταν δε σε νοιάζει ο ασθενής σου, οι νοσηλευτές και οι συνάδελφοι σου, και να είσαι ο πιο τρομερός γιατρός του κόσμου, θεωρώ πως δεν κάνεις σωστά τη δουλειά σου. Η Ιατρική δε μπορεί να δουλέψει από μόνη της χωρίς να υπάρχει μέσα η ανθρωπιά.Δεν είδα ποτέ καλό γιατρό που να μην είναι καλός άνθρωπος.
Ποιο είναι το πιο δύσκολο πράγμα που αντιμετώπισες μέχρι τώρα στη δουλειά σου;
Όταν ξεκίνησα στην Ελλάδα, πήγα εντελώς μόνη μου διότι ήθελα να βγω εκτός Κύπρου για να μάθω περισσότερα πράγματα. Εκείνο που είδα ότι υπάρχει, ήταν ο ρατσισμός. Μόνο και μόνο που σε άνδρα συνάδελφο μου τον αποκαλούσαν «Γιατρέ» και σε μένα λέγανε «κοπελιά», με εξόργιζε. Θυμάμαι μια γυναίκα συνάδελφος μεγαλύτερης ηλικίας, να λέει σε μια γυναίκα, «δεν είναι κοπελιά, είναι γιατρός». Εγώ φοβόμουν να το πω, αλλά τότε κατάλαβα ότι πρέπει να το λέω κι εγώ. Γνώρισα πολλούς συναδέλφους και άνδρες και γυναίκες που είναι εξαιρετικοί στη δουλειά τους, αλλά εμένα σκοπός μου είναι να κάνω σωστά τη δουλειά μου και να γίνομαι καλύτερη.
Ποιο είναι το πιο παράξενο πράγμα που έζησες μέχρι τώρα στη δουλειά σου;
Θεωρώ ότι ως νεαρή γυναίκα είχα ευκαιρίες στη δουλειά μου αλλά έζησα πολύ παράξενα πράγματα που δεν ξέρω αν μπορώ να τα μοιραστώ όσον αφορά τους ασθενείς μου. Επειδή όπως σου είπα ήμουν σε νοσοκομείο με παιδιά, θα πω κάτι γενικό. Είδα παιδιά να έρχονται κακοποιημένα. Αλλά δυστυχώς πάρα πολλή κακοποίηση και βία και σε μεγάλο βαθμό. Από γονείς, συμμαθητές, συγγενικά πρόσωπα αλλά και από αγνώστους. Είναι ανεπίτρεπτο. Κλήθηκα να μην είμαι απλά γιατρός εκείνη την ώρα. Επίσης θυμάμαι να έρχεται φυλακισμένη ασθενής 15 χρονών, που να άκουγες τι πέρναγε στη ζωή της θα καταλάβαινες ότι δεν ευθύνεται που βρίσκεται σε εκείνη την κατάσταση. Προσπαθούσα κι εγώ όσο περισσότερο να βοηθήσω.
Βίωσες το σεξισμό ή την υποτίμηση; Είδες ποτέ ασθενείς να επιλέγουν άνδρες συναδέλφους σου αντί για γυναίκα;
Βίωσα το σεξισμό δυστυχώς, και μάλιστα πολύ πρόσφατα. Σε παλαιότερη μου δουλειά στο νοσοκομείο το βίωσα από νοσηλευτικό προσωπικό, από ιατρικό προσωπικό, από γραμματειακό προσωπικό, και το πιο τραγικό είναι ότι το ένιωσα από γονείς. Έτυχε να νοσηλεύουμε παιδί με γονείς παντρεμένους διότι ρωτούμε την οικογενειακή κατάσταση ούτως ώστε να ξέρουμε πού θα πάει ένα παιδί όταν φύγει από το νοσοκομείο, και να μου στέλνουν μήνυμα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μου. Πού έβρισκαν το όνομά μου; Σε έγγραφα που τους δίνω βάζω την σφραγίδα μου ως γιατρός, οπόταν έβλεπαν το όνομα μου και με βρίσκαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Επίσης μου έτυχε να με φλερτάρουν ψυχρά στα επείγοντα και να με φέρουν σε πολύ δύσκολη θέση. Αηδίαζα πραγματικά, αλλά τους έβαζα στη θέση τους. Ήταν τραγικό από γονείς διότι μπορεί το παιδί τους να ήταν μικρό και να μην καταλάβαινε, αλλά ήταν κάτι πραγματικά τραγικό. Όσον αφορά αν επέλεξαν άνδρα γιατρό, δεν μου έτυχε πολλές φορές, αλλά δυστυχώς έτυχε. Όμως έτυχε και το αντίθετο για να είμαστε ειλικρινείς. Θυμάμαι να μου λένε «Μπορείς να φωνάξεις άλλο γιατρό» και φώναζα επίτηδες άνδρα γιατρό, και ο συνάδελφος τους έλεγε τα ίδια. Δεν ήταν συχνό, αλλά έγινε.
Θα ήθελες να πας σε μια χώρα του εξωτερικού για να δουλέψεις εκτός Κύπρου και Ελλάδας;
Το σκέφτηκα και πριν πάω στην Ελλάδα, αλλά δε θα το έκανα μόνιμα. Ταξίδεψα αρκετά, κυρίως Ευρώπη, αλλά δε θα έφευγα για να συνεχίσω τη ζωή μου εκεί. Εμένα το κλίμα και ο κόσμος της Κύπρου και της Ελλάδας μου αρέσει πάρα πολύ.
Εξοικειώνεσαι με το θάνατο, ή είναι μια κατάσταση που είναι πάντα δύσκολο και επώδυνο;
Μου συνέβη λίγες φορές, δυστυχώς σε παιδάκια που ήταν ακόμα πιο δύσκολο. Δηλαδή, όσα παιδάκια έχασαν τη ζωή τους, ήταν παιδάκια που ήταν σε προχωρημένη κατάσταση, είτε είχαν πρόβλημα που είχαν από τότε που γεννήθηκαν και δυστυχώς δε μπορούσαν να επιβιώσουν. Έκλαψα κάποιες φορές, μετά έσφιξα τα δόντια και είπα ότι πρέπει να επιστρέψω στους ασθενείς που με χρειάζονται. Δεν εξοικειώνεσαι, αλλά με τον καιρό σκέφτεσαι ότι μπορεί να το «συνηθίσεις», αλλά ποτέ δεν το συνηθίζεις πραγματικά. Σημασία έχει όπως είπα και πριν, να κάνεις το παν για τους ασθενείς.
Ποια είναι τα χόμπι σου, και πώς καταφέρνεις τα συνδυάσεις με το βεβαρημένος σου πρόγραμμα;
Στην αρχή μόλις ξεκίνησα δουλειά, το μόνο μου χόμπι ήταν ο ύπνος! (γέλια!). Ήταν ό,τι καλύτερο υπήρχε! Έπειτα στην πορεία όταν συνήθισα την όλη κατάσταση έβαλα στη ζωή μου πράγματα που με γεμίζουν. Πάω γυμναστήριο όσο μπορώ, πηγαίνω στη θάλασσα διότι μου αρέσει πάρα πολύ. Επίσης πάω με φίλους περπάτημα ή σε κάποιο σπίτι να δούμε ταινία και να τα πούμε. Ασχολούμαι με τη μουσική που δε θέλω να την αφήσω, αλλά και να διαβάζω βιβλία. Γενικά να κάνω πράγματα που με γεμίζουν.
Τι θα συμβούλευες ένα νέο ή μια νέα που έχει όνειρο να γίνει γιατρός;
Καταρχάς να το θέλει πραγματικά. Έπειτα, να είναι σίγουρος πως αυτή την επιλογή δεν του την πέρασε στο μυαλό ο οποιοσδήποτε διότι το έζησα και αυτό. Πως «πρέπει να γίνεις γιατρός». Είναι πολύ άσχημο διότι καταδικάζεται να κάνει κάτι που δεν αγαπά και να είναι δυστυχισμένος για μια ζωή. Πόσο μάλλον ιατρική που κάποιες φορές μπορεί να γίνει πολύ «βάναυση». Επίσης να μην σταματήσει να προσπαθεί, και όσες φορές σκεφτεί να τα παρατήσει να μην τα βάλει κάτω και να συνεχίσει. Δεν είναι απλά τα πράγματα και δεν πρέπει να τα παρατάμε. Συνεχίζουμε και οι δυσκολίες μας κάνουν πιο δυνατούς και πιο σοφούς. Χρειάζεται ισορροπία, διότι περνούν τα χρόνια και δεν πρέπει να σκεφτεί ότι «περάσαν τα χρόνια και δεν έκανα τίποτα στη ζωή μου». Να βγει έξω, να κάνει φίλους, να δημιουργούν αναμνήσεις και πάντα να διαβάζει.
Ποιοι είναι οι στόχοι και τι επιφυλάσσει το μέλλον για την Πουλχερία Ρούσου;
Ως άτομο το μέλλον μου δεν το βάζω σε προγραμματισμό και δεν το βάζω σε καλούπια. Δεν τρελαίνομαι όταν έρχονται τα πράγματα όπως πρέπει, διότι συνειδητοποίησα ότι τα πράγματα έρχονται όπως έπρεπε να γίνουν. Πραγματικός μου στόχος είναι να γίνω καλός γιατρός και να βελτιώνομαι καθημερινά και κάποια μέρα να έχω το ιατρείο μου. Επίσης θα ήθελα μια μέρα να έχω τη δική μου οικογένεια και ακόμα να κάνω πάρα πολλά ταξίδια και το επιτρέπει ο χρόνος. Το μήνυμα που έχω να στείλω στον κόσμο, είναι πως θέλω να βοηθώ κόσμο, οπόταν, όποτε μπορώ να βοηθήσω τον οποιονδήποτε είναι χαρά μου.
Συνέντευξη απο τους:
Ανδρέας Κουτσόλουκας
Συντονισμός/Επιμέλεια:
Αιμίλιος Χατζηλιασή