Σήμερα έχουμε τη χαρά και την τιμή να φιλοξενούμε στη σελίδα μας το Διευθυντή Επικοινωνίας και ΜΜΕ της ΚΑΕ ΑΕΚ, Γιώργο Νικολάου. Σε μια άκρως αποκαλυπτική σχετικά συνέντευξη, ο Γιώργος μας μιλά για τη ζωή του που δε γνωρίζαμε. Το επάγγελμα για τη δημοσιογραφία, η αγάπη του για την ΑΕΚ, η σημασία της Κύπρου, οι βιωματικές του εμπειρίες και πολλά άλλα στη συνέντευξη που ακολουθεί. Ευχαριστούμε από καρδιάς τον Γιώργο για τη δια ζώσης συνέντευξη που μας παραχώρησε, την διαρκή αγάπη και στήριξη του για την Κύπρο μας, και η επόμενη μας συνάντηση θα γίνει εδώ στο νησί μας. Καλή ανάγνωση.
Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με τη Δημοσιογραφία και πότε αντιλήφθηκες ότι αυτό είναι που θέλεις να κάνεις στη ζωή σου;
Από εννέα-δέκα ετών! Από τη στιγμή, που η οικογένειά μου μού αγόρασε μία γραφομηχανή (από τη Βουλγαρία που είχαμε πάει για ένα θέμα υγείας, άσχετο, αλλά μαζί με ένα ακορντεόν)- έγραφα. Έγραφα και σε χειρόγραφα. Χιλιάδες χειρόγραφα. Γενικώς, έγραφα. Από μικρός, διάβαζα αθλητικές και πολιτικές εφημερίδες. Ή, άκουγα το Κρατικό Ραδιόφωνο. ΄Επαιρνα και τηλέφωνα ως ακροατής. Έστελνα κείμενά μου στις εφημερίδες της εποχής. Παλιά έδινε ρεπορτάζ ο μπαμπάς. Τυπογράφος στο επάγγελμα. Μεγαλώνοντας εγώ μού έδωσε τη μπαγκέτα. Στην «Αγρίνιο Σπορ» ας πούμε ότι έγραφα. Σε ηλικία 14 ετών, ήμουν ήδη ανταποκριτής του τόπου μου, για να καλύπτω το ρεπορτάζ του Αμφιλόχου Αμφιλοχίας, και έστελνα «ρεπορτάζ» και στο «ΦΩΣ των Σπορ». Όταν ανέβηκα Αθήνα και πήγα να πάρω την ταυτότητα από την εφημερίδα, δεν μού... την έδιναν. Δεν είχαν συνδυάσει στο μυαλό τους ότι εκείνη η μπάσα φωνή του τηλεφώνου έβγαινε από μένα, τον «μικρό τω δέμας» τυπάκο. Ούτε εγώ θα μου την... έδινα! Προερχόμενος από αθλητική οικογένεια πάντως και με δεδομένο, ότι ως αθλητής μικρός ήμουν ατάλαντος, νομίζω ήταν νομοτελειακό, ότι θα κατέληγα... δημοσιογράφος και δη, αθλητικός συντάκτης. Παρότι στη Σχολή Δημοσιογραφίας ήμουν εκ των πρώτων στο πολιτικό ρεπορτάζ.
Τι πιστεύεις ότι κέρδισες από αυτό το επάγγελμα στα τόσα χρόνια που ασχολείσαι επαγγελματικά;
Μετά από 35 χρόνια.... δεν έχω κάνει ακόμα απολογισμό. Πάντως, όχι πολλά χρήματα! Όταν εγκαταλείψω θα σας πω τι κέρδισα λοιπόν...
Πώς ήρθε στη ζωή σου η ΑΕΚ και τι σημαίνει για σένα η ΑΕΚ;
Γεννήθηκα ΑΕΚ. Η οικογένειά μου ήταν ΑΕΚ. Ο μπαμπάς μου Λάκης, μεγαλωμένος στο Περιστέρι και γαλουχημένος από την ομαδάρα του αείμνηστου Κώστα Νεστορίδη, έκανε ΑΕΚ τον θείο μου... Λάκη, τον γιατρό. Αμφότεροι έπαιζαν στον Ηρόδοτο Περιστερίου. Ο θείος Λάκης πιο μικρός σε ηλικία. Η συμβολή του μπαμπά να πάει ο θείος στην ΑΕΚ, αντί στον Παναθηναϊκό, όταν έπαιζε στον Ατρόμητο καταλυτική. Επομένως, καταλαβαίνετε... Τι θα γινόμουν εγώ πέρα από ΑΕΚ; Ξεκίνησα ποδοσφαιρικό ρεπορτάζ. Βασικά ο μεγάλος δάσκαλός μου στη δημοσιογραφία, ο κύριος Φαίδων Κωνσταντουδάκης, τον είχα προϊστάμενο και στον ιστορικό «Δικέφαλο» και στην «Απογευματινή», με έβαλε να κάνω ρεπορτάζ σε όλα τα αθλήματα. Κάποια στιγμή, η πληθωρική παρουσία του Γιώργου Αμερικάνου, τον οποίο είχα την ευλογία να γνωρίσω από πολύ κοντά, με έκαναν να ερωτευτώ το Μπάσκετ και πρωτίστως το Μπάσκετ της ΑΕΚ, τη «Βασίλισσα» του Καλλιμάρμαρου, του έπους του ’68. Οι διδαχές του με καθόρισαν... Ο άνθρωπος που με έβαλε στο χώρο, όμως, άνθρωπος της ΑΕΚ, και να ζήσει χίλια χρόνια, είναι άλλος, αλλά δεν είμαι ακόμη έτοιμος να μιλήσω γι’ αυτό. Αυτός ήταν-είναι ο άνθρωπος, που του οφείλω από τα μικράτα μου.
Γνωρίζουμε ότι είσαι ο Διευθυντής Επικοινωνίας της ΚΑΕ ΑΕΚ. Είναι δύσκολο να δουλεύεις για την ομάδα που αγαπάς και υποστηρίζεις; Μπορεί κάποιος να είναι αμερόληπτος αν βρίσκεται σε παρόμοια θέση;
Εδώ, και αν δεν είμαι έτοιμος να κάνω απολογισμό. Γιατί να είμαι αμερόληπτος όμως; Μεροληπτικός να είμαι! Υπέρ της ΑΕΚ. Αν με ρωτάτε, ως διευθυντή Επικοινωνίας δεν έχω πει ή γράψει ψέματα στους συναδέλφους μου πάντως. Ισως να μην τα έχω πει όλα. Αυτό επιβάλλει η θέση μου. Πάντως, από πλευράς φόρτισης δεν έχει σχέση με τη μάχιμη δημοσιογραφία. Στη μάχιμη, ήμουν εγώ και ο εαυτός μου. Στο πόστο που έχω εδώ και 9 χρόνια (από τότε που οι Αλεξίου-Χήνας-Ζιάγκος... συνασπίστηκαν για να μου αποσπάσουν το «ναι» και μπω στην ΚΑΕ, αφήνοντας την Ώρα των Σπορ και το ebasket.gr) η ευθύνη είνα τεράστια. Είμαι εγώ πλέον και μια Ιστορία τρισένδοξη πίσω. Και εκατομμύρια πιστών οπαδών. Για τον οποιονδήποτε βρίσκεται στην ΚΑΕ η ευθύνη είναι τεράστια. Η φθορά μεγάλη. Αλλά είμαι και εγκλωβισμένος μεταξύ δουλειάς και καψούρας. Βαραίνει κυρίως το δεύτερο. Η καψούρα, είναι πιο δυνατό συναίσθημα από την αγάπη ξέρετε. Τέλος πάντων όσο με αντέχουν και τους αντέχω θα προχωράμε. Η «φωτογραφία» της στιγμής «προδίδει», ωστόσο, ότι βρίσκομαι σε φάση μέθεξης και περίσκεψης.
Αν γυρνούσες το χρόνο πίσω, θα έκανες την ίδια επιλογή με το να ασχοληθείς με τη δημοσιογραφία αλλά και την ΑΕΚ; Η αγάπη για την ομάδα παραμένει η ίδια παρόλο που ασχολείσαι επαγγελματικά με αυτήν;
Δημοσιογραφία θα επέλεγα πάλι. Όσο για την αγάπη για την ομάδα, σας το είπα και νωρίτερα. Είναι κάτι παραπάνω από αγάπη. Κάτι πιο... αρρωστημένο...
Τι σε κέρδισε στο μπάσκετ και ασχολήθηκες με αυτό; Πιστεύεις ότι υπάρχει μέλλον στο άθλημα στην Ελλάδα; Ποιες είναι οι βασικές διαφορές με χώρες του εξωτερικού;
Δεν με κέρδισε το μπάσκετ ακριβώς. Παρότι μεγαλωμένος την περίοδο, που ο Άρης του Γκάλη και του Γιαννάκη καθήλωνε τον κόσμο στην τηλεόραση τις Πέμπτες, ήμουν ποδοσφαιρικός ελέω οικογενείας. Μέχρι που μου άλλαξαν μυαλά, ο Κωνσταντουδάκης, ο Αμερικάνος, ο Δερμανούτσος, ο Βασιλειάδης, ο Νεσιάδης, ο Τρόντζος, ο Ζούπας, κι όλοι οι «Θεοί», που είχα την τύχη να συνομιλήσω. Το 1968 ήμουν αγέννητος. Αλλά νιώθω, ότι έχω δει τον Τελικό της 4ης Απριλίου 500 φορές, κι ότι ήμουν παρών σε όλα τα ματς της Χρυσής Δεκαετίας του ’60 της ΑΕΚ... Μεθύσι κανονικό. «Μεθυσμένος» χρόνια λοιπόν, από το ελληνικό θαύμα εκείνης της Ομάδας, που αδικήθηκε εσκεμμένα από το σύστημα και δεν είχε προβληθεί όσο άξιζε. Μάχες έδινε ο Φ.Κ. με τα ασύγκριτα γραπτά του για να διατηρεί αναμμένη τη φλόγα. Καταλύτης υπήρξε και ο αείμνηστος Βασίλης Γεωργίου με το δισκάκι της ανεπανάληπτης φωνής του. Μέχρι ο Αλέξανδρος Μαργαρίτης να αναδείξει το ρεκόρ των 80.000 θεατών και συμπεριληφθεί στο Βιβλίο Γκίνες και να υπάρχει μια αφετηρία για να το μνημονεύει κανείς. Μέχρι και την ημέρα, που ο Μάκης Αγγελόπουλος, το έκανε ταινία και τώρα κάνει το γύρο του κόσμου και νομίζω, το απογείωσε!
Εκτός από δημοσιογράφος, είσαι και Καθηγητής αθλητικογραφίας. Πώς είναι αυτό το συναίσθημα και πώς νιώθεις να μεταλαμπαδεύεις τις γνώσεις σου; Πιστεύεις ότι υπάρχει μέλλον στο επάγγελμα;
Δεν είμαι καθηγητής... Δεν νιώθω έτσι. Συνεργάστηκα επί μακρόν με επίδοξους δημοσιογράφους. Ας το πούμε έτσι. Προσπάθησα ή προσπαθώ για να φτιάξουμε κάτι όμορφο σε έναν χώρο, που δοκιμάζεται χρόνια. Εφέτος έχω την τύχη να συνεργάζομαι με το «INSTITUTE OF SPORTS ANALYSIS», όπου σπουδαστές είναι και «εν ενεργεία» αθλητές και προπονητές όλων των αθλημάτων, αλλά κυρίως του ποδοσφαίρου, και είναι μία ωραία εμπειρία και διδάσκω Επικοινωνία. Όσο για τη δημοσιογραφία; Ποια δημοσιογραφία; Το Διαδίκτυο ήρθε και την αποτελείωσε. Το κακό είχε ξεκινήσει πιο πριν βέβαια. Στενοχωριέμαι για το δρόμο, που πήρε η δημοσιογραφία... Διολισθαίνει σε επικίνδυνες ατραπούς η δημοσιογραφία.
Ποια είναι τα χαρακτηριστικά που μπορεί να έχει κάποιος για να θεωρείται "καλός δημοσιογράφος"; Ποιες συμβουλές θα έδινες στους νέους δημοσιογράφους που θέλουν να ασχοληθούν με το επάγγελμα;
Ποιος είμαι εγώ να συμβουλεύσω; Δεν είμαι άξιος να δώσω καμία συμβουλή. Εύκολο να πω, ότι απαιτούνται ταλέντο στην έρευνα και στο γράψιμο, καλά Ελληνικά, και εντιμότητα/αντικειμενικότητα. Σε έναν κόσμο μόνο συμβιβασμών, πρέπει να ξέρεις ποιες είναι οι κόκκινες γραμμές. Μα, δεν ευθύνονται οι νέοι για τα στραβά όμως. Είναι πανέξυπνη αυτή η γενιά. Είμαι υπερήφανος, που συνεργάζομαι κατά καιρούς με νέους, που έχουν ταλέντο και γνώσεις. Δεν πάσχουμε από νέους. Από παλαιούς. Από παλαιούς καθοδηγητές πάσχουμε... Που θα δώσουν το όραμα και το σωστό παράδειγμα. Ειδικά η γενιά μου έχει ευθύνες που πήραμε λάθος δρόμο...
Γνωρίζουμε ότι ο αείμνηστος Γιώργος Αμερικάνος, σε αποκαλούσε "Ρεπόρτερ". Πες μας λίγα λόγια γι' αυτό, και τι σήμαινε για σένα ο Γιώργος Αμερικάνος και όλη εκείνη η γενιά της μπασκετικής ΑΕΚ;
Σας τα είπα και παραπάνω... Όντως, κάπου γράφτηκε για τα περί «Ρεπόρτερ». Ήταν τιμή μου. Εχω κλειδώσει στην ψυχή μου τα όσα έχω ζήσει με τον «Πανουράνιο» Αρχηγό της «Βασίλισσας». Και είναι για μένα. Θα δω, αν πρέπει και πότε, κάτι να πω, να γράψω. Επειδή είμαι κακός στο αρχείο, ζητώ από το δικό σας βήμα, αν βρει κάποιος συλλέκτης από τη Μητέρα Ελλάδα ή από την λατρεμένη μου Κύπρο, φωτογραφία μου, από κάποιο παλαιό δημοσίευμα μαζί του, να μου τη στείλει... Δεν έχω... Το πιστεύετε; Κάθε μέρα μαζί. Κάθε μέρα ιστορίες. Και δεν διέσωσα καμία. Δεν είχε διαδοθεί ακόμη το κινητό με κάμερα βλέπετε, την εποχή, που έφυγε αιφνιδίως από τη ζωή ο Γιώργος Αμερικάνος... Πάντως, οφείλω στη γενιά αυτή του 1960. Στα τελευταία χρόνια, επειδή υπήρξε και μέλος της Διοίκησης της ΚΑΕ, ήρθα πιο κοντά και με τον πρεσβύτερο όλων, τον τέως Πρόεδρο του Συνδέσμου Παλαιμάχων Αθλητών Ελλάδος και νυν Πρόεδρο των Παλαιμάχων της ΑΕΚ, τον Νίκο Μπαμπανικολό, η συμβολή του οποίου στη δημιουργία της ταινίας ήταν καθοριστική.
Πες μας κάποια λόγια για τον Μάκη Αγγελόπουλο. Πιστεύεις ότι αδικείται η πορεία του ως Πρόεδρος και Ιδιοκτήτης της ΚΑΕ ΑΕΚ; Τι πιστεύεις ότι πρόσφερε στην ιστορία της ΑΕΚ;
Από θέσεως δεν δικαιούμαι ακόμη να μιλήσω αναλυτικά. Επί ιδιοκτησίας του, η ΑΕΚ πάντως έχει κατακτήσει 4 τρόπαια, έφτιαξε ταινία, οργάνωσε παγκοσμίου βεληνεκούς εκδηλώσεις, με σχεδόν ομόφωνες αποφάσεις δύο διαφορετικών Κοινοβουλίων παρέλαβε και μετεξέλιξε εγκαταστάσεις άλλου σπορ, σε εγκαταστάσεις μπάσκετ. Σ’ ένα διχοτομημένο άθλημα, σ’ ένα τοξικό περιβάλλον, δίχως συμμάχους, παρά με το χέρι του μόνιμα γροθιά στο μαχαίρι κόντρα σε κατεστημένα, κάτι σημαντικό έχει καταγράψει ήδη η Ιστορία γι’ αυτόν...
Αν δεν ασχολιόσουν με τη δημοσιογραφία, με τι θα ήθελες να ασχοληθείς επαγγελματικά στη ζωή σου;
Για τη δημοσιογραφία άφησα πίσω την άλλη μεγάλη μου αγάπη, τη σκηνοθεσία ή την υποκριτική! Εννοώ, αν και θα ήθελα δεν τα σπούδασα ποτέ. Ως... συνεργάτης του κορυφαίου Τάσου Μπουλμέτη στα γυρίσματα του κινηματογραφικού έπους «1968», πάντως, κάτι έκανα. Πήρα μία μικρή γεύση. Ένα ψιλοταλέντο το είχα. Ρωτήστε και τον κύριο Μπουλμέτη (γέλια...). Οι δάσκαλοί μου περίμεναν να γίνω ή γιατρός (λόγω σογιού ίσως...) ή ηθοποιός, τραγουδιστής, κάτι τέτοιο...
Ο ελληνικός αθλητισμός έχει πληγεί τον τελευταίο καιρό από κρούσματα βίας. Ποια είναι η γνώμη σου; Ποια είναι η γνώμη σου και για τις αποφάσεις της Πολιτείας για τα μέτρα κατά της βίας;
Η ελληνική κοινωνία έχει πληγεί από κρούσματα βίας. Κοιτάξτε... Ανέκαθεν είμαι κατά όποιων αποφάσεων στρέφονται κατά των υγιώς σκεπτομένων φιλάθλων, κατά εργαζομένων των ομάδων και κατά όλων όσοι εμπλέκονται με τη διεξαγωγή ενός αγώνα. Επειδή στη φάση αυτή δεν επηρεάζεται από τις αποφάσεις το Μπάσκετ, δεν σημαίνει ότι θ’ αλλάξω γνώμη. Από κει και πέρα, θέλω να πιστεύω, ότι η συντεταγμένη Πολιτεία αντιλαμβάνεται, ότι το πρόβλημα δεν είναι αθλητικό, αλλά βαθιά κοινωνικό. Βλέπετε κι εσείς τί γίνεται εκεί έξω, ιδιαίτερα μετά το τέλος της καταραμένης πανδημίας.
Τι επιφυλάσσει το μέλλον του Γιώργου Νικολάου;
Το μέλλον άδηλον... Υγεία να έχουμε. Χρόνια καλά να είναι. Σας ευχαριστώ για τη συνέντευξη. Η πρώτη μου βιωματική συνέντευξη ήταν. Η πιο δύσκολη «άσκηση» ever… Ελπίζω να μην κούρασα τον κόσμο με όλα αυτά. Ελπίζω να τα πούμε σύντομα στην Κύπρο μας, την οποία λάτρεψα από παιδί. Ας όψονται οι επιρροές από έναν παλαιό αγαπημένο μου θεολόγο καθηγητή από το Αυγόρου. Έχω φίλους στην Κύπρο. Kαι η πιο σημαντική (προσωπική) σχέση της ζωής μου ήταν από την Κύπρο. Από προσφυγική περιοχή κι αυτό το άτομο... Όλα περιστρέφονται θαρρείς για μένα γύρω από την πανέμορφη Μεγαλόνησο. Θα έρθουμε πιθανολογώ σύντομα στο Νησί και ως ΑΕΚ, αφού θεωρώ, ότι θα προχωρήσει η συνεργασία με την Ανόρθωση Αμμοχώστου. Είμαστε σε φάση, που αναζητούμε τον «οδικό χάρτη» πριν την υπογραφή του «μνημονίου» συνεργασίας. Και πάλι σας ευχαριστώ.