Σήμερα φιλοξενούμε στη σελίδα μας τον Τάσο Ρούσο. Ο Τάσος είναι ένας νέος δραστήριος άνθρωπος που ασχολείται επαγγελματικά με την προπονητική στο άθλημα του τένις. Μας μιλά για την πορεία του, τα πράγματα που χρειάζονται για να βελτιωθεί η κατάσταση σχετικά με τον αθλητισμό, την ενασχόληση του τώρα ως προπονητής και πολλά άλλα. Ευχαριστούμε από καρδιάς τον πολύ καλό μας φίλο Τάσο Ρούσο για τη συνεισφορά του στη σελίδα μας και του ευχόμαστε κάθε επιτυχία στο μέλλον. Καλή ανάγνωση.
Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με το τένις, και τι σε έκανε να το αγαπήσεις;
Η οικογένεια μου και οι συγγενείς μου γενικότερα, είχαν παράδοση με τον αθλητισμό και συγκεκριμένα με το άθλημα του ποδοσφαίρου καθώς και με το στίβο. Εγώ όμως, όντας η εξαίρεση, ασχολήθηκα με το τένις. Όταν ήμουν μικρός θυμάμαι να περνώ απ’ έξω από τα γήπεδα του ομίλου αντισφαίρισης Παραλιμνίου μαζί με τη γιαγιά μου και με το που είδα τους παίκτες να παίζουν, γύρισα και της είπα ‘’Γιαγιά θέλω τζαι εγώ να παίξω ποτούτο’’. Έτσι, η γιαγιά μου πλησίασε ένα από τους προπονητές και το ρώτησε αν γίνεται να ξεκινήσω προπονήσεις. Ο προπονητής απάντησε ότι είμαι μικρός ακόμα για να ξεκινήσω, ήμουν 6μιση χρονών, και μου είπε να πάω ένα χρόνο μετά. Οπόταν, ένα χρόνο μετά, αφού έγινα 7μιση χρονών, επέστρεψα στα γήπεδα της αντισφαίρισης του Παραλιμνίου και ξεκίνησα τις προπονήσεις. Θυμάμαι ακόμα την πρώτη επαφή που είχα με το γήπεδο! Ήταν έρωτας από το πρώτο λεπτό! Μου άρεσε ότι το τένις ήταν πιο δύσκολο από τα άλλα αθλήματα που είχα δοκιμάσει μέχρι τότε και εστιάστηκα απευθείας στο να γίνω όσο πιο καλός μπορούσα. Επίσης μου άρεσε το ότι στο τένις υπήρχαν άλλα άτομα τα οποία ήταν πολύ καλύτερα από εμένα και έπρεπε να δουλέψω σκληρά για να τους κερδίσω. Οπόταν το κίνητρο που είχα ήταν ψηλό.
Τι είναι για σένα ο αθλητισμός, και πώς πιστεύεις ότι σε άλλαξε ως άνθρωπο;
Ο αθλητισμός για μένα είναι πολλά πράγματα. Είναι η πειθαρχία που σε διδάσκει για να είσαι πιο σωστός και συνεπείς στη ζωή σου, είναι η πρόκληση που σου παρέχει έτσι ώστε να σε μάθει να πολεμάς και να αντιμετωπίσεις την οποιαδήποτε δυσκολία που θα εμφανιστεί, είναι η κούραση που θα περάσεις μέχρι να φέρεις αποτελέσματα και να νιώσεις περηφάνεια, είναι η ψυχαγωγία και η κοινωνικοποίηση που παρέχει σε μικρούς και μεγάλους, είναι το κίνητρο για να δουλέψεις και να γίνεις καλύτερος από ότι ήσουνα χθες και πάνω από όλα, ο αθλητισμός είναι υγεία. Ο αθλητισμός και πιο συγκεκριμένα το τένις με βοήθησε πάρα πολύ με το θέμα της ψυχολογίας και τις αυτοπεποίθησης μου. Με έχει δυναμώσει ως άνθρωπο και με έχει μάθει να αποδέχομαι τις ήττες και να τις βλέπω θετικά. Έτσι και δύο από τα αγαπημένα μου σλόγκαν λένε ‘’Ποτέ δε χάνεις στη ζωή σου. Είτε μαθαίνεις (από τις ήττες), είτε κερδίζεις’’ και ‘’Δεν έχεις χάσει πραγματικά, αν έχεις μάθει από την ήττα σου’’. Γι’ αυτό και είμαι ευγνώμων για οποιαδήποτε μάχη και αγώνα έχω δώσει. Επίσης, μέσω του τένις έχω γνωρίσει κάποιους ανθρώπους με τους οποίους πέρασα αξέχαστες στιγμές και έχουμε κρατήσει επαφή μέχρι και τώρα.
Ήταν δύσκολη απόφαση για σένα να ασχοληθείς επαγγελματικά με το τένις και τον αθλητισμό; Πώς αντέδρασαν οι δικοί σου άνθρωποι;
Το να ασχοληθώ επαγγελματικά με το άθλημα του τένις, φυσικά και δεν ήταν εύκολο. Στην αρχή το σκεφτόμουνα ως κάτι αστείο, ως κάτι που θα κάνω για να περνά ευχάριστα η ώρα ή ως μία απλή πρόκληση. Πάντα έλεγα ‘’Ε, σιγά πόσο δύσκολο θα είναι’’ και έτσι μίλησα με τους γονείς μου. Αν και είχαν κάποιες σκέψεις οι οποίες παραπέμπαν στο ‘’είναι ακριβό άθλημα’’ εν τέλη υποστήριξαν την απόφασή μου και με στήριξαν οικονομικά αλλά και ψυχικά και γι’ αυτό τους ευχαριστώ.
Τι χρειάζεται κάποιος αθλητής/τρια για να καταφέρει να ανεληχθεί στο τένις; Ποιες προϋποθέσεις χρειάζονται;
Το τένις είναι ένα πάρα πολύ δύσκολο άθλημα όσο τεχνικά και τακτικά, αλλά τόσο και ψυχικά. Πρόκειται για ένα πάρα πολύ απαιτητικό άθλημα όσον αφορά την τεχνική και την τακτική κατάρτιση και η φυσική κατάσταση και η αντοχή του κάθε παίκτη πρέπει να βρίσκονται σε ένα πάρα πολύ υψηλό επίπεδο για να ανταπεξέρχονται στην συνεχή κόπωση ενός αγώνα. Όμως το πιο δύσκολο κομμάτι του τένις, είναι η ψυχική και ψυχολογική κατάσταση που διακατέχει ένας παίκτης. Το να έχεις αυτοπεποίθηση είναι μαγκιά όσον αφορά το τένις. Ένας παίκτης που πιστεύει στις ικανότητές του αυξάνει απευθείας τις πιθανότητες του για επιτυχία στο χώρο του αθλήματος. Η αγαπημένη μου έκφραση σε αυτό το τομέα είναι ‘’Πρέπει να περπατάς λες και οι κουράδες σου δε μυρίζουν’’. Τόσο πολύ αυτοπεποίθηση πρέπει να έχεις όταν βρίσκεσαι στον αγωνιστικό χώρο εάν θέλεις να πετύχεις. Ακόμα μία προϋπόθεση για να πετύχει κάποιος στο τένις είναι να έχει λεφτά. Δυστυχώς ο οικονομικός παράγοντας παίζει πολύ μεγάλο ρόλο αφού όπως έδειξαν και οι έρευνες, ένας αθλητής του τένις σπαταλά σε μέσο όρο €650 000 μέχρι να φτάσει σε επαγγελματικό επίπεδο.
Πιστεύεις ότι υπάρχει μέλλον στην Κύπρο αν ένας νέος θέλει να ασχοληθεί επαγγελματικά με το τένις;
Όπως αναφέραμε και στην προηγούμενη παράγραφο υπάρχουν πολλοί παράγοντες που πρέπει να διακατέχει ένας αθλητής του τένις για να πετύχει. Στην Κύπρο θεωρώ πως οι συνθήκες είναι τόσο κακές που ακόμα και αν βρεθεί ένα γενεαλογικό ταλέντο δε θα καταφέρει να φτάσει σε επαγγελματικό επίπεδο. Κατ’ αρχάς ας ξεκινήσουμε από τη ρίζα του προβλήματος. Το τένις είναι ένα πάρα πολύ ακριβό άθλημα και γι’ αυτό πολύ λίγος κόσμος το επιλέγει για να ασχοληθεί. Στο εξωτερικό, ένας πολύ μεγάλος αριθμός αθλητών του τένις σε πάρα πολλές χώρες, σε διάφορες ηλικιακές κατηγορίες, πληρώνεται από την κυβέρνηση ή από ομίλους/ομάδες που στηρίζουν και προωθούν τον αθλητισμό. Στην Κύπρο η ΟΑΚ (Ομοσπονδία Αντισφαίρισης Κύπρου) που είναι υπεύθυνη για το τένις, δε βοηθά σε μεγάλο βαθμό, οικονομικά, τους αθλητές που θέλουν να προχωρήσουν σε παγκόσμιο επίπεδο γιατί είναι καλοί. Ο ΚΟΑ (Κυπριακός Οργανισμός Αθλητισμού) από την άλλη έχει βοηθήσει αρκετούς ομίλους του τένις να αναβαθμιστούν και να ανακαινιστούν δίνοντας διάφορα κονδύλια. Όμως ένας αθλητής του τένις στην Κύπρο πρέπει να είναι πλούσιος αν θέλει να πετύχει. Ένας άλλος παράγοντας είναι η ζωή που κάνει ο κάθε αθλητής. Στην Κύπρο έχουμε πολύ λίγα παραδείγματα καλών αθλητών που είναι πειθαρχημένοι και δουλεύουν όλοι μέρα για να πετύχουν ΧΩΡΙΣ να ξενυχτούν και να κάνουν κατάχρηση αλκοολούχων ποτών. Ο κάθε αθλητής στην Κύπρο σε μία φάση σταματά γιατί θέλει να βγει έξω με τους φίλους του για να ξενυχτήσει και να περάσει καλά. Επίσης ένας άλλος παράγοντας είναι η έλλειψη επαγγελματικών προπονητών που να μπορούν να διδάξουν το άθλημα του τένις στον κόσμο. Πάρα πολλοί προπονητές, δεν έχουν εμπειρία στο άθλημα και απλά παρακολούθησαν 2-3 σεμινάρια για να αποκτήσουν χαρτί προπονητή τένις. Τέλος, οι γονιοί στην Κύπρο έχουν ένα πάρα πολύ χαμηλό επίπεδο ως γονείς και το περνούν στα παιδιά τους. Πολλά παιδιά έχουν μηδέν αθλητική πειθαρχία και προτιμούν να κάθονται μπροστά σε μια οθόνη για ώρες γιατί οι γονιοί βρίσκουν την εύκολη λύση για να έχουν ‘’ήσυχο το κεφάλι τους’’. Επίσης τα πλείστα παιδιά είναι ατίθασα και δεν υπακούν με αποτέλεσμα να τα παρατούν αν δεχτούν πίεση.
Τι πιστεύεις ότι κέρδισες από όλα τα ταξίδια που έκανες λόγω της ενασχόλησης σου με το τένις;
Μέσω των ταξιδιών που έκανα κέρδισα πάρα πολλά. Γνώρισα καινούριους τόπους πολύ διαφορετικούς από την Κύπρο με πολύ πράσινο και πολλά αξιοθέατα. Γνώρισα καινούριους ανθρώπους με τους οποίους έκανα παρέα, έπαιξα τένις και ακόμα κρατάω επαφές. Ήταν από τα πιο ωραία χρόνια της ζωής μου όταν ταξίδευα καθώς το κάθε ταξίδι ήταν μια καινούρια πρόκληση για μένα. Θα είμαι πάντα ευγνώμον σε όλους τους ανθρώπους που βοήθησαν και έγιναν αυτά τα πρωταθλήματα.
Ποια ήταν η πιο δυσκολη κατάσταση που αντιμετώπισες ως τενίστας όλα αυτά τα χρόνια και πώς το διαχειρίστηκες;
Η πιο δύσκολη κατάσταση που αντιμετώπισα ως τενίστας ήταν ο τραυματισμός του καρπού μου. Στα τέλη του 2014 και τις αρχές του 2015, ένιωθα ένα έντονο πόνο στο δεξί μου καρπό ο οποίος επιδεινωνόταν μέρα με τη μέρα. Όλα ξεκίνησαν όταν επανήλθα μετά από 3 μήνες αποχή από το άθλημα λόγο τραυματισμού στον έσω δεξί μηνίσκο του δεξιού μου γονάτου. Έπαιξα ένα τουρνουά το οποίο πήγε καλά, αλλά δεν ένιωσα κάποια ενόχληση κάπου. Έπειτα άρχισα να δοκιμάζω διάφορες ρακέτες για να πάρω καινούρια ρακέτα καθώς οι προηγούμενές μου ήταν παλιές. Εκεί ήταν που άρχισα να νιώθω κάποιες ενοχλήσεις στον καρπό μου. Στην αρχή το αμέλησα γιατί πίστευα ότι ήταν απλά λόγο κόπωσης. Έπειτα όμως κατάλαβα ότι ήταν κάτι πιο σοβαρό γιατί ο πόνος αυξανόταν. Όταν όμως πήγα σε ένα γιατρό για να μου πει τι έχω, με καθησύχασε ότι δεν είχα κάτι και ότι ήταν όντος λόγο κούρασης. Έτσι συνέχισα να παίζω κανονικά. Στις 31 Ιανουαρίου συγκεκριμένα, το 2015, έλαβα μέρος στο Εθνικό Παγκύπριο τουρνουά στη Λευκωσία. Τα πήγα αρκετά καλά στο τουρνουά κατακτώντας το διπλό στην κατηγορία Boys doubles U18 και φτάνοντας στον ημιτελικό του μονού στην κατηγορία Boys singles U18. Όμως, το χέρι μου κατά τη διάρκεια του τουρνουά πονούσε όλο και περισσότερο. Οπόταν επισκέφτηκα κι άλλους γιατρούς για βρω τι είχα αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Μετά από μία ανάλυση MRI και πολλές επισκέψεις σε 6 διαφορετικούς γιατρούς, τα πράγματα φαίνονταν μάταια καθώς κανένας δεν ήξερε τι είχα. Ενώ ήμουν έτοιμος να τα παρατήσω, ήρθε σαν από μηχανής Θεός ο μικροχειρούργος Άλκης Αλκιβιάδης να με σώσει. Με το που είδε τη φωτογραφία του MRI του καρπού μου, απευθείας αντιλήφθηκε ότι έπασχα με τη νόσο Kienböck, δηλαδή ότι το μηνοειδές οστό του δεξιού μου καρπού σταμάτησε να παρέχεται με αίμα. Για να γιατρευτεί το χέρι μου από τη νόσο αυτή, χρειαζόταν επείγον εγχείρηση και έτσι, μία βδομάδα μετά, βρισκόμουν στο χειρουργείο μαζί με τον δρ. Άλκη. Παρόλο που ήταν η πρώτη εγχείρηση για τη νόσο Kienböck στην Κύπρο, πέτυχε και τώρα πλέον το χέρι μου είναι μια χαρά! Όμως μετά την εγχείρηση δεν ήμουν ποτέ ο ίδιος παίκτης καθώς έχασα 2 χρόνια από τις προπονήσεις μου και πλέον το ενδιαφέρον μου για να γίνω επαγγελματίας τενίστας έπαψε να υπάρχει.
Ποιες είναι οι διαφορές που βλέπεις ως τενίστας και ως προπονητής τένις;
Σίγουρα το να είσαι προπονητής διαφέρει πάρα πολύ από το να είσαι παίκτης στο τένις. Καταρχάς, είναι σίγουρα πιο ξεκούραστο σωματικά το να είσαι προπονητής. Επίσης δεν έχεις καθόλου άγχος για το πότε θα αγωνιστείς και για το αν θα φέρεις αποτελέσματα. Παρόλα αυτά, υπάρχει πολλή πίεση όταν είσαι προπονητής στον τομές των παιδιών. Πρέπει να μάθεις να είσαι υπομονετικός με τα παιδιά και τους αθλητές σου, πρέπει να δίνεις το παράδειγμα προς αυτά και φυσικά υπάρχει και το άγχος για το αν θα πετύχουν ή για το αν θα κερδίσουν στον επόμενό τους αγώνα. Από την άλλη όταν είσαι παίκτης υπάρχει πολλή πίεση όσο σωματικά τόσο και ψυχικά. Είναι ένα άθλημα το οποίο θέλει πολλές ώρες προπόνησης στον τομέα της φυσικής κατάστασης και δε ξέρεις ποτέ αν θα κερδίσεις τον επόμενό σου αγώνα ή όχι. Οπόταν είναι και πολύ ψυχοφθόρο προς τον κάθε παίκτη που το παίρνει επαγγελματικά και προπονείται καθημερινά.
Ποια είναι η γνώμη σου γενικότερα για τον αθλητισμό στην Κύπρο; Πιστεύεις ότι υστερούμε πράγματα από τις υπόλοιπες χώρες του κόσμου; Αν ναι πώς μπορεί να αλλάξει αυτό;
Η Κύπρος έχει πάρα πολλά ταλέντα όσον αφορά τον αθλητισμό. Παρόλα αυτά, υστερούμε πολύ σε κάποιους τομείς οι οποίοι μας θέτουν πίσω από τις υπόλοιπες χώρες. Ένας από τους τομείς αυτούς είναι ότι είναι πολύ λίγοι οι σπόνσορες που βοηθούν τους καλύτερους αθλητές σε κάθε άθλημα. Αυτό συμβαίνει κυρίως γιατί δίνεται πολλή έμφαση στο άθλημα του ποδοσφαίρου. Και εκεί εμφανίζεται το μεγαλύτερο πρόβλημα της Κύπρου. ‘’Ο γιος μου εν να γινεί ο επόμενος Μέσι’’. ‘’Ε τζαι πίου πίου μάου μάου’’ σκέφτομαι κάθε φορά που το ακούω αυτό. Όλοι θέλουν να κάνουν το παιδί τους ποδοσφαιριστή και να τον δουν να παίζει ποδόσφαιρο, ένα άθλημα ωραίο το οποίο θεωρείται ο βασιλιάς τον σπορ λόγο της ζήτησης που έχει. Κάπου όμως το παρακάνουμε καθώς δε γίνεται 200 παιδιά που υπάρχουν σε κάθε ακαδημία να γίνουν όλοι παίκτες. Άρα κύριοι γονείς, ΞΥΠΝΑΤΕ, υπάρχουν κι άλλα αθλήματα. Επίσης ο ΚΟΑ και οι ομοσπονδίες που είναι είναι υπεύθυνες για τον κυπριακό αθλητισμό και γενικά για τα αθλήματα, πρέπει να αρχίσουν να δίνουν επιχορηγήσεις στους καλύτερους αθλητές του κάθε αθλήματος για να αυξήσουν το ενδιαφέρον προς τους νέους αθλητές και για να βοηθήσουν γενικότερα τους καλύτερους αθλητές μας να πετύχουν.
Θεωρείς ότι υπάρχουν αξιόλογοι νέοι στην Κύπρο που μπορούν να ασχοληθούν επαγγελματικά με τον αθλητισμό και να καταφέρουν να βιοποριστούν μέσα από αυτόν;
Πιστεύω ότι υπάρχουν πάρα πολλοί νέοι στην Κύπρο που μπορούν να βιοποριστούν μέσω του αθλητισμού είτε ως αθλητές, είτε ως προπονητές. Ήδη υπάρχουν πάρα πολλοί επαγγελματίες στον τομές του αθλητισμού που είναι διασκορπισμένοι σε διάφορους αθλητικούς χώρους. Όμως, για να βιοποριστεί κάποιος ως επαγγελματίας αθλητής πρέπει να ανέβει ο αθλητικός χαρακτήρας της χώρας, να χτιστούν νέοι αθλητικοί χώροι που να φιλοξενούν αθλητές και να παρέχουν τις κατάλληλες συνθήκες για να πετύχει κάποιος, να δίνονται παραπάνω χορηγίες στους καλύτερους αθλητές στην κάθε κατηγορία όλων των αθλημάτων και φυσικά εξαρτάται και από τον κάθε αθλητή κατά πόσο πειθαρχημένος είναι.
Μεταξύ άλλων ασχολείσαι και με τη μουσική. Πώς προέκυψε αυτή η ενασχόληση αυτή και τι σημαίνει για σένα η μουσική;
Πάντα στη ζωή μου μου άρεσε το τραγούδι. Πριν από κάποια χρόνια όμως ξύπνησα και βρήκα ένα μήνυμα στο τηλέφωνό μου από το φίλο και συνεργάτη Ανδρέα Κουτσόλουκα, το οποίο μήνυμα έγραφε ‘’Έγραψα τραγούδι. Θέλω να το τραγουδήσεις εσύ.’’. Εγώ του απάντησα καταφατικά και έτσι ξεκινήσαμε να σχηματίζουμε μια μπάντα η οποία πήρε το όνομα ‘’Ζιβ Ν’ Όξι’’, δηλαδή, ζιβανία με όξινο (λεμόνι). Με την μπάντα γράψαμε αρκετά τραγούδια και κοινοποιήσαμε 5 από αυτά σε διάφορες πλατφόρμες. Τα τελευταία χρόνο κάνουμε πρόβες για να ξεκινήσουμε να παίζουμε και live σε μαγαζιά. Η μουσική είναι μία διέξοδος για εμένα, με χαλαρώνει, με ενώνει με ανθρώπους, με ταξιδεύει σε άλλους κόσμους και γι’ αυτό και παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Στο μέλλον ονειρεύομαι να παίζω στης μεγαλύτερες σκηνές μαζί με το φίλο Αντρέα και μαζί και με άλλες μεγάλες μπάντες αλλά και μεγάλα ονόματα της μουσικής βιομηχανίας.
Ποιοι είναι οι στόχοι του Τάσου Ρούσου για το μέλλον;
Οι στόχοι μου για το μέλλον είναι πολλοί. Όμως ο κύριος στόχος είναι να καταφέρω να ενισχύσω το Παραλίμνι αθλητικά και βιοτικά. Θέλω να χτίσω διάφορες αθλητικές εγκαταστάσεις με απώτερο σκοπό την δημιουργία του πρώτου πολυπροπονητηρίου στο Παραλίμνι το οποίο θα έχει διάφορα γήπεδα για διάφορα αθλήματα. Με λίγα λόγια θα παρέχει την ευκαιρία σε άτομα όλων των ηλικιών να νοικιάζουν γήπεδα ή να πληρώνουν συνδρομή για να προπονηθούν σε οποιοδήποτε άθλημα θέλουν οποιαδήποτε ώρα της ημέρας. Ο λόγος που θέλω να χτίσω αυτό το κτήριο, είναι για να ανεβάσω το ενδιαφέρον τον νέων της περιοχής όσον αφορά την γυμναστική και της αθλοπαιδιές. Επίσης θέλω να βελτιώσω γενικά το χώρο του Παραλιμνίου για να γίνει πιο ενδιαφέρον ως προς το κοινό του. Να χτιστούν δηλαδή πάρκα, καινούριες στάσεις των λεωφορείων, διάφορα αξιοθέατα που να αναπαριστάνουν την ιστορία της περιοχής, τόποι πρασίνου, πιο ασφαλές ποδηλατοδρόμοι, χώροι στάθμευσης και γενικά οτιδήποτε άλλο χρειάζεται μία σύγχρονη πόλη.