Συνέντευξη με την Κοινοβουλευτική Συνεργάτιδα στο Ευρωκοινοβούλιο-Δημοσιογράφο Μαρίνα Σαββίδου

Η Μαρίνα Σαββίδου, εκτός από ένας υπέροχος άνθρωπος είναι και μια εξαίρετη νεαρή επαγγελματίας. Ζει και εργάζεται στις Βρυξέλλες και μέσα από τη συνέντευξη θα διαβάσετε για τις σπουδές της, τις εμπειρίες της στη Δημοσιογραφία και τη ζωή της στο εξωτερικό. Είχαμε μια απίθανη συζήτηση και μέσα από αυτή τη συζήτηση μάθαμε πάρα πολλά από τη Μαρίνα αλλά κυρίως για τη Μαρίνα. Την ευχαριστούμε πάρα πολύ για την συνέντευξη που μας χάρισε, ελπίζουμε η επόμενη μας συνάντηση να είναι στην Κύπρο και της ευχόμαστε το καλύτερο σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο.

1. Πώς βιώνεις την εμπειρία σου στις Βρυξέλλες ως κοινοβουλευτική συνεργάτης;

Η εμπειρία να εργάζεσαι στο κέντρο λήψης αποφάσεων της Ευρώπης είναι εμπειρία ζωής και δη για ένα νέο άνθρωπο, όπως εμένα. Νιώθω ότι οι Βρυξέλλες είναι η πόλη και το σπίτι μου. Μόνο και μόνο που το λέω εκπλήσσω και τον εαυτό μου για να είμαι ειλικρινής! Η προσαρμογή μου, δε μπορώ να πω ότι ήταν ιδιαίτερα δύσκολη εκτός από τα διαδικαστικά, όπως το να βρω σπίτι και να μάθω την γλώσσα της χώρας που με φιλοξενεί. Οπότε, κάποιες δυσκολίες τις βρίσκεις στην αρχή. Είναι πολύ φιλικό και το εργασιακό περιβάλλον, όπως και οι άνθρωποι εδώ οι οποίοι είναι πρόθυμοι να σε καθοδηγήσουν. Αυτό που διαπιστώνω είναι ότι υπάρχει σεβασμός στο εργασιακό περιβάλλον και ίσως στην Κύπρο να υστερούμε σε αυτόν το τομέα. Για παράδειγμα, στο ωράριο, στις αμοιβές και στον τρόπο που συμπεριφέρονται οι άνθρωποι. Στις Βρυξέλλες, αυτό δεν ισχύει. Παραδείγματος χάριν, ένας Ευρωβουλευτής έχει την αίσθηση ότι είσαι ένας συνάδελφος που δουλεύει στο Κοινοβούλιο. Θα δεις πολλούς Ευρωβουλευτές να περιμένουν στην σειρά να πάρουν καφέ όπως όλοι οι υπάλληλοι του Ευρωκοινοβουλίου και δε θεωρούν τον εαυτό τους κάτι ανώτερο, αν και ιεραρχικά είναι. Υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις βέβαια, αλλά αυτή είναι η κουλτούρα που επικρατεί. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον πρόεδρο του Κοινοβουλίου τον κ. Σασσόλι, ο οποίος περίμενε υπομονετικά για να βρει ένα τραπέζι στο εστιατόριο του Κοινοβουλίου και επειδή δεν είχε κάνει κράτηση έφυγε. Είναι θέμα κουλτούρας και αλληλοσεβασμού.

2. Ποια είναι τα καθήκοντα σου ακριβώς; Ως Κοινοβουλευτικός Συνεργάτης, παρακολουθώ τις επιτροπές στις οποίες συμμετέχει ο Ευρωβουλευτής και συμμετέχω επίσης στις διαπραγματεύσεις με τις υπόλοιπες πολιτικές ομάδες. Ο ρόλος μου εδώ, είναι πολύπλευρος. Είναι πολύ τιμητικό να είσαι κομμάτι μιας γνωμοδότησης για παράδειγμα, που επηρεάζει τη χώρα σου αλλά και όλους τους Ευρωπαίους πολίτες. Είναι τιμή να συνεργάζεσαι με ένα Ευρωβουλευτή με αξιόλογο έργο.

3. Πώς μοιράζεις τη ζωή σου σε Βρυξέλλες - Κύπρος;

Μένω μόνιμα Βρυξέλλες, δεν την μοιράζω κάθε εβδομάδα όπως για παράδειγμα οι Ευρωβουλευτές μας. Αν χρειάζεται να ταξιδέψω στην Κύπρο για επαγγελματικούς σκοπούς ή για προσωπικούς το κάνω, αλλά δεν θα έλεγα ότι μοιράζω τη ζωή μου.

4. Σπουδές στην Κύπρο, Ελλάδα, Αγγλία και τώρα κάτοικος Βρυξελλών. Πώς είναι αυτή η εμπειρία να ζεις σε διάφορες χώρες και αν εξοικειώνεσαι γρήγορα;

Πάντα μου άρεσε να ταξιδεύω, είτε για σπουδές, είτε για δουλειά. Στο εργασιακό περιβάλλον μου περιβάλλον αυτή τη στιγμή υπάρχει έντονο το πολυπολιτισμικό στοιχείο και αυτό με γοητεύει πάρα πολύ. Οι συνάδελφοι μου προέρχονται από 27 διαφορετικές χώρες, ενώ στο κοινοβούλιο υπάρχουν 24 διαφορετικές επίσημες γλώσσες και χαίρουν όλες του ίδιου σεβασμού. Όπως μπορείς να αντιληφθείς, γίνεσαι πιο δεκτικός σαν άνθρωπος σε τέτοιο περιβάλλον και εξελίσσεσαι μέρα με τη μέρα, τόσο πνευματικά αλλά και επαγγελματικά. Θεωρώ ότι είναι μεγάλη ευκαιρία για κάποιον να μπορεί να ταξιδεύει και αυτό είναι ακόμη ένα πολύ ενδιαφέρον κομμάτι της δουλειάς στα ευρωπαϊκά όργανα. Τα ταξίδια είναι ένα εργαλείο που σε βοηθά να προοδεύεις. Σε κάνει καλύτερο άνθρωπο τόσο επαγγελματικά όσο και προσωπικά, οπότε θα παρότρυνα τους νέους να τολμούν και να δοκιμάζονται και στο εξωτερικό. Όταν πατώ σε ένα ξένο έδαφος, νιώθω πιο πλούσια από ποτέ. Μαθαίνω τόσα πολλά πράγματα όσον αφορά την νοοτροπία, τα ήθη, τον τρόπο σκέψης και τον τρόπο προσέγγισης ενός λαού. Μαζεύω πολλές εμπειρίες και διευρύνω τους ορίζοντες μου. Οι παραστάσεις που έχεις φεύγοντας από μια άλλη χώρα είναι σαν φυλακτό που θα το κρατάς στο μυαλό σου για πάντα. Μαθαίνω για τον πολιτισμό, τη Θρησκεία της κάθε χώρας και κάθε φόρα νιώθω ότι φεύγω πιο πλούσια.

5. Γιατί αποφάσισες να ασχοληθείς με την Δημοσιογραφία;

Μετά το πέρας των σπουδών μου, άρχισα να εξασκώ την δημοσιογραφία , πράγμα που δεν ήταν σύνηθες αφού οι περισσότεροι συμφοιτητές μου ακολούθησαν άλλα πιο σίγουρα επαγγέλματα που θα τους απέφεραν και μεγαλύτερο εισόδημα ίσως. Δικαίως μεν, γιατί είναι πολύ χαμηλά αμειβόμενο επάγγελμα. Δουλεύεις πάρα πολλές ώρες, απλά από την άλλη ισοζυγίζει γιατί είναι πολύ ενδιαφέρον, το οποίο μετέπειτα σου ανοίγει κάποιες πόρτες όπως για παράδειγμα τη δική μου περίπτωση. Πάντα είχα μια τάση να θέλω να μάθω και να ρωτώ. Μου άρεσε να εκφράζομαι και μέσω της γραφής, κάτι που το διέκρινα από πολύ μικρή. Θυμάμαι στα 8 μου είχα πάρει ένα πανευρωπαϊκό βραβείο με θέμα «Τι σημαίνει για σένα η Ευρώπη», λες να είναι κάρμα αυτό ; ( γέλια). Πιστεύω, πως ξέρω να εκφράζομαι γραπτώς, οπότε θεώρησα ότι η δημοσιογραφία θα μου ταίριαζε. Το Πανεπιστήμιο Κύπρου μου έδωσε τα εφόδια και οι καθηγητές μου με ενέπνευσαν να συνεχίσω να ψάχνομαι και να εξελίσσομαι.

6. Πώς ήταν η εμπειρία σου μπροστά από τις κάμερες; Πώς το βιώνεις;

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Πρωτίστως, είχα μια εμπειρία από το Πανεπιστήμιο και άρχισα να το κυνηγώ σχετικά νωρίς, αφού έκανα ραδιοφωνική εκπομπή στο ραδιόφωνο του Πανεπιστημίου. Επιπρόσθετα, κατά τη διάρκεια των σπουδών μου παρουσίαζα μια φορά την εβδομάδα στο ραδιόφωνο του Λόγου την εκπομπή με τίτλο "Της μουσικής ο λόγος". Μετέπειτα, πήγα στην Κρήτη σε ένα ραδιοσταθμό, μέσω του Erasmus, το οποίο δούλεψα με ανθρώπους από Ελλάδα, οι οποίοι χειρίζονταν διαφορετικά το λόγο και είχαν μια άλλη αμεσότητα. Σε αντίθεση με το ραδιόφωνο, όταν ήρθε η ώρα της τηλεόραση ήταν λες και με έριξαν στην θάλασσα χωρίς σωσίβιο, αφού εκτός από την εμπειρία μου στο Αριστοτέλειο στο οποίο φοίτησα 6 μήνες με το Erasmus, στο Πανεπιστήμιο Κύπρου ήταν κυρίως θεωρητικά τα μαθήματα μας. Η πρακτική ήταν κάτι που έλειπε. Η προσωπική μου εμπειρία είναι ότι κάτι που αγαπάς, πρέπει να το κυνηγήσεις, να επιμένεις, να είσαι δεκτικός στα θετικά και αρνητικά σχόλια και να εξελίσσεσαι μέρα με την μέρα. Στο πρώτο ρεπορτάζ, η φωνή σου ίσως να μην είναι τόσο δουλεμένη, οι κινήσεις σου να είναι αμήχανες, να νιώθεις ένα τρακ! Παρόλα αυτά προσπαθείς να εκφράζεσαι όσο μπορείς καλύτερα μέσω του κατάλληλου λεξιλογίου, τις εμπειρίες και την αντίληψη που έχεις. Ήμουν πολύ αγχωμένη στο πρώτο live, το οποίο με επηρέαζαν εξωτερικοί παράγοντες όπως ο κόσμος και ποιος σε βλέπει. Σε σύγκριση με ένα ρεπορτάζ που έκανα ακριβώς στον ίδιο χώρο ένα χρόνο μετά, δε με ενδιέφερε ούτε εστίαζα σε εξωτερικούς παράγοντες εκτός από την δουλειά μου. Αυτή τη στιγμή βλέπεις μια κάμερα και ξέρεις ότι απέναντι σου μπορεί να κάθεται ένας άνθρωπος ο οποίος περιμένει από εσένα να τον πληροφορήσεις. Πρέπει να είσαι συνεπής, να διαβάζεις και να νιώθεις ότι ο άλλος περιμένει από σένα να τον ενημερώσεις για κάτι που μπορεί να αφορά την ζωή του τη δεδομένη στιγμή, είναι μεγάλη η ευθύνη. Τα ενθαρρυντικά σχόλια έμπειρων δημοσιογράφων με βοήθησαν να νιώθω πιο σίγουρη με την πάροδο του χρόνου και είμαι τυχερή για τις συνεργασίες και φιλίες που έκτισα.

7. Ποιά ήταν η πιο δύσκολη στιγμή που έζησες μπροστά από τις κάμερες;

Δε θα ξεχάσω ποτέ την υπόθεση «Ορέστη». Ήταν ένα γεγονός που με στιγμάτισε και με επηρέασε πολύ ψυχολογικά, όπως και άλλους συναδέλφους. Θυμάμαι τότε που πήγαμε στην Λίμνη Μεμί αλλά και στο δικαστήριο όταν δικαζόταν ο «Ορέστης» και την νύχτα έβλεπα διάφορους εφιάλτες. Σε τέτοιες υποθέσεις δε βρίσκεσαι εκεί μόνο σωματικά αλλά κυρίως ψυχικά. Ήταν κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Αυτές οι εμπειρίες που εμφανίζονται στη Δημοσιογραφία είναι παραστάσεις, είναι άνθρωποι, είναι γεγονότα τα οποία δε θεωρώ ότι κάποιος μπορεί να τα ξεχάσει εύκολα και να τα διαγράψει. Θεωρούνται κομμάτι σου πλέον. Προσωπικά η συγκεκριμένη υπόθεση με επηρέασε γιατί κατάλαβα την αγριότητα που υπάρχει εκεί έξω, χάνοντας τη ζωή τους μικρά παιδιά και αθώοι άνθρωποι. Σε τέτοιες υποθέσεις γίνεσαι κομμάτι εκείνης της ιστορίας κι ευελπιστώ να μην έχουμε ξανά τέτοιες υποθέσεις. Είναι δύσκολο να κρατήσεις μια ψυχρότητα και μια ψυχραιμία απέναντι σε τέτοια γεγονότα αλλά ως επαγγελματίας οφείλεις να το πράξεις. Δε θα ξεχάσω τις αμέτρητες ώρες που ήμασταν εκεί περιμένοντας να βγουν οι βαλίτσες, τους δύτες, τον κόσμο που αγωνιούσε να πληροφορηθεί. Για πολύ καιρό μετά όταν έβλεπα ταξιδιωτική βαλίτσα σκεφτόμουν την υπόθεση αυτή.

8. Ποιά ήταν η συνέντευξη που πήρες και σου έχει μείνει αξέχαστη;

Αν και ήταν σχετικά πρόσφατη, η συνέντευξη που έμεινε στο μυαλό ήταν αυτή με τον κύριο Κυμπουρόπουλο. Ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος στην ηλικία των 14 μηνών διαγνώστηκε με νωτιαία μυική ατροφία. Στην ηλικία των 15 ετών η περίπτωσή του έγινε η αφορμή να αλλάξει ο νόμος περί σημαιοφόρων στις σχολικές παρελάσεις. Θεωρώ ότι είναι ένας άνθρωπος πρότυπο θέλησης και επιμονής. Μου έκανε εντύπωση ότι την μέρα της συνέντευξης ήταν ακούραστος, με χαμόγελο, πάντα με θετικότητα, χωρίς να γκρινιάζει. Για εμένα ήταν μια ευχάριστη νότα γιατί απ’ όσο θυμάμαι έκανα μικρές ερωτήσεις έτσι ώστε να μην τον κουράσω και έβλεπα ότι ο ίδιος ήθελε να απαντήσει όλες τις ερωτήσεις λεπτομερώς. Ήθελε να δώσει όσα μπορούσε έτσι ώστε να μεταφέρει το μήνυμα στο ακροατήριο και στους πολίτες που εκπροσωπεί. Με εντυπωσιάζει η συνέπεια αυτού του ανθρώπου, η θέληση του, η αυθεντικότητα του, η ευγένεια και η τυπικότητα του με την οποία συμμετέχει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Οι μετακινήσεις του είναι αρκετά δύσκολες γιατί αντιμετωπίζει πολλά εμπόδια στην καθημερινότητα του. Όμως ήταν απέναντι μου ένας συνομιλητής ακούραστος, πρόθυμος να σου απαντήσει για τα πάντα και διαυγής. Είναι αληθινός και αυθεντικός! Χαίρομαι πάρα πολύ όταν γνωρίζω ανθρώπους που δεν τους απομυθοποιώ, που έχουν την ίδια ευγένεια κι εξίσου καλοί με τις προσδοκίες μου. Επίσης, ο Λουκάς Φουρλάς είναι ένας άνθρωπος που δεν τον απομυθοποιείς γνωρίζοντάς τον, αντιθέτως σου προκαλεί μεγαλύτερο θαυμασμό.

9. Υπάρχουν ταμπού στο χώρο της δημοσιογραφίας;

Θεωρώ ότι υπάρχει ηλικιακός ρατσισμός και πιστεύω ότι οι γυναίκες θα μπορούσαν να εκπροσωπούνται περισσότερο στα Μέσα. Υπάρχουν κάποια ταμπού και δεν μπορώ να πω ότι στην Κύπρο τα ξεπεράσαμε εντελώς, αλλά θεωρώ ότι κάνουμε κάποια σημαντικά βήματα μπροστά. Παρόλα αυτά, δε μπορούμε πάντα να καταδικάζουμε το σπίτι μας, πρέπει να το επαινούμε κιόλας! Εγώ πιστεύω στους νέους ανθρώπους και όντως αλλάζουν τα πράγματα με την πάροδο του χρόνου. Υπάρχουν νέοι στο χώρο που έχουν όραμα σε όλους τους τομείς, και γι’ αυτό θεωρώ ότι πρέπει να τους δίνονται ευκαιρίες ενισχύοντας την αυτοπεποίθηση τους. Στη ζωή πρέπει να πορευόμαστε με ταπεινότητα. Δυστυχώς, υπάρχουν ταμπού και ακόμα δεν καταφέραμε να τα εξαλείψουμε εντελώς. Γενικά, θεωρώ ότι υπάρχει ένας ηλικιακός και φυλετικός ρατσισμός από την άποψη ότι οι γυναίκες έπρεπε να εκπροσωπούνται περισσότερο στα Μέσα γιατί τα στατιστικά δείχνουν το αντίθετο. Επιπρόσθετα, θα μπορούσαμε να έχουμε περισσότερη συμμετοχή ανθρώπων με αναπηρίες, παράδειγμα το οποίο στην Κύπρο δεν το βλέπουμε σε αντίθεση με κανάλια του εξωτερικού.

10. Τι προτιμάς περισσότερο, ραδιόφωνο ή τηλεόραση;

Το ράδιο είναι μαγικό, η τηλεόραση όμως είναι πιο άμεση και πιο διαδραστική θα έλεγα. Άρα τηλεόραση! Το ράδιο έχει τη δική του μαγεία. Η φωνή είναι το μόνο σου όπλο για να επικοινωνήσεις το μήνυμα σου. Θεωρώ όμως ότι η τηλεόραση έχει μια αμεσότητα που είναι πολύ γοητευτική γιατί μπορείς να μπεις στο σπίτι του άλλου με εικόνα.

11. Πες μας λίγα λόγια για την εμπειρία σου στους Μικρούς Ήρωες;

Ήταν μια προσπάθεια που ξεκινήσε το 2017 μετά τον χαμό της Άρτεμις, κόρης του κυρίου Λουκά Φουρλά. Ξεκίνησε σαν μια μικρή ομάδα ανθρώπων που ήταν φίλοι του κυρίου Λουκά, οι οποίοι είχαν σαν στόχο να συλλέξουν χρήματα και να υποστηρίξουν ψυχολογικά τα παιδιά στο Παιδοογκολογικό και τις οικογένειες τους. Τώρα είμαστε πολλοί, που αγκαλιάσαμε αυτή την προσπάθεια και η ευαισθητοποίηση του κόσμου για το θέμα είναι πολύ συγκινητική. Είναι μεγάλη η ικανοποίηση που αντλεί ένας εθελοντής μέσα από αυτή την εμπειρία. Είμαι μέλος στους Μικρούς Ήρωες από το 2019 και συμβάλλω περισσότερο με τα κοινωνικά δίκτυα και την επικοινωνία του ιδρύματος. Οι Μικροί Ήρωες είναι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός και σκοπός του είναι να μην πολεμά κανένα παιδί μόνο του τον καρκίνο, μέχρι να φθάσει η μέρα που θα τον νικήσουμε.

Συνέντευξη:

Ανδρέας Κουτσόλουκας

Συντονισμός:

Μαργαρίτα Αγαπίου

Αξιολόγηση:

Αιμίλιος Χατζηλιασή