top of page
Writer's pictureBusiness Status Blog

Έλλη και Βάσια: "Ο χώρος της μόδας δεν είναι τόσο εύκολος όσο φαντάζεται κάποιος"

Επιστρέψαμε δυναμικά, και η πρώτη συνέντευξη για το 2023 είναι πολύ διαφορετική από τις άλλες. Είναι η πρώτη διπλή συνέντευξη που δημοσιεύεται στη σελίδα μας και αφορά δύο αδερφές, την Έλλη και τη Βάσια Αργυρίδου. Οι δύο κοπέλες ασχολούνται επαγγελματικά στο χώρο της μόδας, έχοντας και το δικό τους κατάστημα, το Uncommon_33. Δύο υπέροχες προσωπικότητες που αγαπούν πραγματικά αυτό που κάνουν, και μέσα από τη συζήτηση που είχαμε, καταλάβαμε ότι αν κυνηγάς τα όνειρα σου, μπορούν να γίνουν πραγματικότητα. Μια συνέντευξη που μιλήσαμε για το χώρο της μόδας, τη ζωή στην Ιταλία, τις δυσκολίες που υπήρξαν, και πολλά άλλα. Ευχαριστούμε θερμά την Έλλη και τη Βάσια, είμαστε και σίγουροι ότι η επιτυχία είναι αναπόφευκτη. Καλή ανάγνωση.


Από πού προέκυψε αυτή η αγάπη για τη μόδα και τα ρούχα;

Βασικά από μικρή ηλικία. Η οικογένεια μας δεν είχε καμία σχέση με το όλο θέμα. Όταν ήμασταν μικρές, αντιληφθήκαμε ότι είχαμε έφεση στον καλλιτεχνικό τομέα, ασχολούμασταν με την τέχνη, τη μουσική και τη ζωγραφική.


(Έλλη): Θυμάμαι τον εαυτό μου στο γυμνάσιο να κόβω κουρτίνες, να ψάχνομαι με τα ρούχα, και κάπως έτσι κατάλαβα πως θα ήθελα να ασχοληθώ με κάτι παρόμοιο. Όταν πήγα στο λύκειο και έπρεπε να επιλέξουμε μαθήματα, διάλεξα μουσική, τέχνη και γενικά καλλιτεχνικά μαθήματα. Έπειτα το καλοκαίρι της τρίτης λυκείου, πήγα στην Ιταλία να παρακολουθήσω μια σειρά μαθημάτων, γιατί ήθελα από τότε να πάω στην Ιταλία για σπουδές. Μέχρι εκείνη τη στιγμή πίστευα πως ήθελα να κάνω Fashion Design (Σχέδιο Μόδας), αλλά όταν είδα την υπομονή που χρειάζεται ένας άνθρωπος που ασχολείται με αυτό, άλλαξα λίγο την άποψη μου! (γέλια). Όταν παρακολούθησα και το μάθημα του Styling είπα «εδώ είμαι!»


(Βάσια): Εγώ για να πω την αλήθεια είμαι καλύτερη στο να χρησιμοποιώ τα χέρια μου γι’ αυτό και το κομμάτι του Design είναι αυτό που μου ταίριαζε περισσότερο. Η αλήθεια όμως είναι πως όταν πήγα για σπουδές αρχικά πανικοβλήθηκα και νόμιζα ότι δε θα τα καταφέρω λόγω της τεράστιας πίεσης. Σιγά σιγά όμως αφού προσαρμόστηκα κατάλαβα ότι ήμουν στο στοιχείο μου!




Ποια είναι η διαφορά μεταξύ Design και Styling;

(Βάσια): Στο Design το πρώτο που πρέπει να κάνεις είναι μία έρευνα με σκοπό την έμπνευση, την οποία βεβαίως μπορείς να πάρεις από το οτιδήποτε. Από την αρχιτεκτονική, τη μουσική, από κάποιο άνθρωπο, από κάτι το οποίο μπορεί να είδες στο δρόμο μέχρι και μια προσωπική εμπειρία ή ένα ταξίδι. Τότε με βάση την έρευνα σου δημιουργείς ένα moodboard λαμβάνοντας υπόψη τα συναισθήματα που σου γεννήθηκαν όπως επίσης χρησιμοποιώντας χρώματα, σχήματα, υλικά και άλλα στοιχεία που ίσως σου φανούν χρήσιμα στη μετέπειτα δημιουργία της συλλογής σου. Μετά σχεδιάζεις στο χαρτί μια φιγούρα και πάνω σε αυτή αρχίζεις να πειραματίζεσε με βάση όλα τα παραπάνω. Και κάπως έτσι μετά από πολλά σκίτσα βγάζεις μια συλλογή.


(Έλλη): Έπειτα έρχεται το Styling. Το Styling να πούμε την αλήθεια είναι πιο κοντά στο marketing. Στην περίπτωση μας, πρέπει να πάρω ένα προϊόν το οποίο σχεδίασε η Βάσια με τη δική της έμπνευση και να το προάγω στυλιστικά με τέτοιο τρόπο, με σκοπό να γίνει αρεστό στον κόσμο.




Πότε αποφασίσετε ότι αυτό είναι που θέλετε να ακολουθήσετε στη ζωή σας;

(Βάσια): Πιστεύω πως οποιοσδήποτε προσπαθεί να αποφασίσει τι καριέρα θα ακολουθήσει στη ζωή του, μπορεί να περάσει από μία φάση αβεβαιότητας στην αρχή. Κάπως έτσι ήταν και για εμένα μέχρι που ξεκίνησα τη σχολή και κατάλαβα ότι αυτό είναι που θέλω να κάνω. Είμαι πάντα όμως ανοιχτή και σε νέα πράγματα.


(Έλλη): Ακόμα και τώρα αν μας ρωτήσεις, θέλουμε να ασχοληθούμε και με κάτι άλλο σχετικό και αλληλένδετο. Σίγουρα ξέρεις ότι από την ώρα που αποφασίζεις με τι θέλεις να ασχοληθείς ότι εκείνο θέλω να κάνω.




Πόσο δύσκολη ήταν η απόφαση να ασχοληθείτε με το χώρο της μόδας;

(Έλλη): Γενικά πιστεύω ότι είναι λάθος που σαν κοινωνία βάζουμε ένα δεκαοκτάχρωνο παιδί να αποφασίσει τι θέλει να κάνει για το υπόλοιπο της ζωής του, αλλά για να πούμε την αλήθεια, στην περίπτωσή μας, το να το αποφασίσουμε ήταν εύκολο, μετά ήταν το δύσκολο! Το Πανεπιστήμιο στο οποίο ήμασταν εμείς, μπορεί να θεωρηθεί πως ήταν κάπως εύκολο να μπεις, αλλά το να βγεις είναι τρομερά δύσκολο.


(Βάσια): Αν σκεφτώ το πόσα άτομα ήμασταν όταν ξεκίνησα στη σχολή και πόσα ήμασταν στο τέλος της σπουδής, νομίζω πως κάποιος μπορεί να καταλάβει ότι ο χώρος της μόδας δεν είναι τόσο εύκολος όσο μπορεί να φαίνεται.




Τι χρειάζεται για να μπορείς να ανταπεξέλθεις στο Πανεπιστήμιο;

(Βάσια): Εκτός από έμπνευση που είναι πραγματικά πολύ βασικό, ένα από τα κυριότερα πράγματα που πρέπει να έχει κάποιος για να ανταπεξέλθει είναι «γερό στομάχι». Οι κριτικές που δέχεσαι από τους καθηγητές σου, με σκοπό πάντα να σε προετοιμάσουν για τον έξω κόσμο, είναι σε μερικές περιπτώσεις σε τέτοιο βαθμό που μπορεί η ειλικρίνεια τους να είναι «άσχημη». Δεν υπάρχει όμως άλλη οδός, και συχνό φαινόμενο ήταν αυτό του «Είναι χάλια, ξανά καν’ το». Άρα το ψυχολογικό αυτό κομμάτι, έπαιξε μεγάλο ρόλο στο ότι πολλοί έφευγαν.




Θεωρείτε ότι αυτές οι δυσκολίες μπορούν να σε κάνουν και πιο «σκληρό» άνθρωπο;

(Έλλη): Αναγκάζεσαι κάπως να πούμε την αλήθεια, αν το θες πραγματικά. Για παράδειγμα όταν έφυγα από το λύκειο, που για μένα ήταν πολύ χαλαρή η τρίτη λυκείου, πήγα στο Πανεπιστήμιο με αυτή τη λογική. Από την πρώτη εβδομάδα όμως αντιλήφθηκα πως πρέπει να ξεχάσεις αυτά που ήξερες, άλλη η ζωή εκεί και άλλη τώρα. Είναι πολύ σκληροί οι καθηγητές και ήμουν μπροστά όταν μια καθηγήτρια είπε σε μια κοπέλα «Είναι κρίμα να τρως τα λεφτά σου άδικα, απλά φύγε». Εγώ έκλαιγα για τρεις μήνες συνεχόμενους για διάφορους λόγους, διότι βρισκόμουν στην Ιταλία που δεν ήξερα κανένα, και εκτός αυτού δεν ήξερα και τη γλώσσα. Οπότε ναι γίνεσαι πιο «σκληρός», αλλά αν με ρωτάς αν θα ξανά έκανα τον πρώτο έτος του Πανεπιστημίου, θα σου έλεγα πως δεν υπάρχει περίπτωση! Στο δεύτερο και το τρίτο έτος όμως, αντιλαμβάνεσαι πως ό,τι σου λένε, το κάνουν για να σε δυναμώσουν και καταλαβαίνεις ότι δεν έχουν κάτι προσωπικό μαζί σου.




Βάσια μου εσύ πιστεύεις ότι είχες περισσότερη οικειότητα λόγω του ότι ήταν ήδη η αδερφή σου εκεί;

(Βάσια): Είναι διάφοροι οι λόγοι που για εμένα ήταν ίσως λίγο πιο έυκολο. Καταρχάς, ότι η Έλλη ήταν ήδη εκεί, ήξερε την πόλη, ό,τι αφορούσε το σπίτι, τη συνεννοήση κλπ. Άλλος λόγος ήταν ότι σε αντίθεση με την αδερφή μου, που ξεκίνησε το πτυχίο της στα ιταλικά και το τελείωσε στα ιταλικά, εγώ ξεκίνησα στα ιταλικά και στη πορεία μετεφέρθηκα στο αγγλικό τμήμα. Ήταν ήδη αρκετή η πίεση που ένιωθα από τα μαθήματα που δεν μπορούσα να το έχω και αυτό.





Πώς ήταν η αντίδραση των δικών σας όταν τους είπατε ότι θέλετε να ασχοληθείτε με τη μόδα;

(Έλλη): Χαρήκανε πάρα πολύ! Έχουμε την τύχη οι γονείς μας να είναι πολύ του «καλλιτεχνικού». Αρχικά, η μητέρα μας σπούδασε Interior Design και ο πατέρας μας ήταν στο εμπορικοοικονομικό κομμάτι. Οπότε λίγο η σπουδή μου που έχει να κάνει με το marketing, λίγο η σπουδή της Βάσιας που έχει να κάνει πιο πολύ με το πιο καλλιτεχνικό, ήταν πάντα δίπλα μας. Όσο πιο πολύ μπορούσε να στηρίξει ένας γονιός το παιδί του, ήταν οι γονείς μας.




Γιατί αποφασίσετε το Μιλάνο και την Ιταλία ως προορισμός σπουδών;

(Έλλη): Βασικά στην αρχή απορρίψαμε κάποιες χώρες και μετά καταλύξαμε. Να πούμε ότι λόγω δουλειάς των γονιών μας αλλά και των παππούδων μας, ήμασταν πολύ εξοικειωμένοι με το Μιλάνο και την Ιταλία εξ αρχής. Σπούδασε και η μητέρα μας στην Ιταλία και επειδή εγώ ήμουν η πρώτη που θα πήγαινε για σπουδές με ρωτήσανε πού θέλω να πάω. Δε με ενθουσίαζε το Λονδίνο για παράδειγμα, και όταν ακόμα «ψαχνόμουν», πήγα με τους γονείς μου σε μια έκθεση στην Ιταλία στα 17 μου. Αυτόματα, όταν επιστρέφαμε από τη Φλορεντία στο Μιλάνο όπου μέναμε για την έκθεση, έννοιωσα πως επέστρεφα στο σπίτι μου. Εκεί ακριβώς κατάλαβα ότι ήθελα να σπουδάσω στο Μιλάνο. Όσον αφορά τη γλώσσα, παρόλο που είχα τις βάσεις και καταλάβαινα τι μου έλεγαν, όταν πήγα εκεί δε μπορούσα να μιλήσω. Λίγο το άγχος, λίγο το ότι ήταν όλοι Ιταλοί στην τάξη, ένιωθα πως δεν ήξερα λέξη ιταλικά! (γέλια).


(Βάσια): Εγώ στα ιταλικά δεν ήμουν καν στο επίπεδο της Έλλης άρα μπορείς να φανταστείς ότι ένιωθα το ίδιο και χειρότερα (γέλια!). Όσον αφορά την επιλογή μου να πάω κι εγώ στο Μιλάνο, θυμάμαι πως όταν η Έλλη μου περιέγραφε την πόλη, το πόσο υπέροχη και μαγική της φαινόταν, από τη στιγμή που είχα αποφασίσει ότι θα ασχοληθώ με το σχέδιο μόδας και ήξερα ότι η σχολή ήταν από της καλύτερες δεν υπήρχε κάποιος λόγος για να μην πάω. Ήταν θεωρώ εύκολη η απόφαση!




Πώς ήταν η αντιμετώπιση των Ιταλών;

(Έλλη): Δεν ένιωσα ποτέ μειονεκτικά ή την υποτίμηση, έκανα και φιλίες που κρατούν μέχρι σήμερα. Αλλά στην πραγματικότητα, η μόνη δυσκολία που συνάντησα ήταν η συνεννόηση γιατί στην Ιταλία δε μιλούν πολλοί αγγλικά.


(Βάσια): Ούτε κι εγώ ένιωσα ποτέ μειονεκτικά! Η μόνη δυσκολία ήταν και για εμένα αυτή της συνεννόησης, λόγος που έπαιξε κύριο ρόλο στην αλλαγή του ιταλικού με το αγγλικό τμήμα, γιατί κιόλας δεν υπήρξε κανενός είδους θέληση από μέρος των Ιταλών συμφοιτητών μου να με βοηθήσουν. Αλλά αυτό δεν ισχύει για όλους τους Ιταλούς αφού στο αγγλικό τμήμα γνώρισα υπέροχους ανθρώπους και όπως είπε και η Έλλη, έκανα φιλίες ζωής.




Ποιο πιστεύεται ότι είναι το πιο σημαντικό που αποκομίσατε στην Ιταλία τα χρόνια των σπουδών σας;

(Βάσια): Καταρχάς να πω ότι εγώ συνολικά έκανα δύο χρόνια στην Ιταλία ενώ η Έλλη πέντε, άρα δεν την ζήσαμε το ίδιο. Για εμένα ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που αποκόμισα από την Ιταλία είναι οι φιλίες που έκανα. Ήτανε όμως βεβαίως όλα υπέροχα και έχω πολλές αξέχαστες αναμνήςεις και όμορφες στιγμές. Είναι αλήθεια ότι στα δύο χρόνια που έζησα στο Μιλάνο πριν μεταβώ στο Λονδίνο για δουλειά, κατάφερα να δυναμώσω πολύ σαν άνθρωπος, και είδα τον κόσμο διαφορετικά. Η αντίληψη μου είχε αλλάξει πολύ σε κάποια πράγματα.


(Έλλη): Εκτός από τις φιλίες που κάναμε, για μένα η πόλη του Μιλάνο ήταν κάτι το μοναδικό. Το Μιλάνο είναι μια πόλη που παρόλο που δεν είναι τόσο μεγάλη, πάντα κάτι γίνεται. Για παρράδειγμα μπορεί να ξυπνήσεις και να δεις ότι γίνεται μια συναυλία ή κάποιες εκδηλώσεις. Βλέπεις συνέχεια ανθρώπους, τουρίστες, ρούχα. Είναι μια ερωτεύσιμη πόλη!




Πώς προέκυψε το κατάστημα στην Κύπρο;

(Έλλη): Μόλις τέλειωσα τις σπουδές μου και επέστρεψα στην Κύπρο, και έπρεπε να κάνω ένα τρίμηνο internship για να πάρω το πτυχίο μου. Τότε επέλεξα να το κάνω σε ένα περιοδικό στην Κύπρο στο οποίο έκανα αίτηση και έγινα δεκτή. Ήμουν βοηθός της μόνιμης στυλίστριας τότε, και είχα την ευκαιρία γνωρίσω πολύ κόσμο. Έπειτα έγινα εξωτερικός συνεργάτης με το Περιοδικό μετά από κάποιο διάστημα. Τότε ο φωτογράφος του Περιοδικού μου έδωσε την ιδέα, τα ρούχα τα οποία έφτιαχνα, να αρχισω να τα πουλώ. Μια μέρα καθώς έπινα τον καφέ μου, λέω «Πάω να βρω χώρο να κάνω το κατάστημα μου». Όλη τη μέρα έψαχνα χώρο, μαθαίνοντας πληροφορίες, και τη στιγμή που είπα «Οκ δε βρίσκω χώρο», περνώ από το κατάστημα που είμαστε τώρα! Παίρνω τότε τηλέφωνο τον ιδιοκτήτη και του είπα πως θέλω να το ενοικιάσω αμέσως. Ξεκινήσαμε σιγά σιγα και στην πορεία έβαλα στόχο, όλα τα ρούχα να ράβονται και να σχεδιάζονται αποκλειστικά από εμάς.




Βάσια μου πώς ήρθε στη ζωή σου το Λονδίνο κι έπειτα η επιστροφή στην Κύπρο;

(Βάσια):Όταν τελείωσα από την Ιταλία και πήρα το πτυχίο μου, αποφάσισα να ψάξω δουλειά στο Λονδίνο γιατί μου άρεσε πολύ. Πήγα και ξεκίνησα αμέσως την διαδικασία εξεύρεσης εργασίας. Έστειλα το βιογρφικό μου παντού, και αυτή η διαδικασία διήρκησε περίπου ένα μήνα. Μια μέρα, πήρα ένα email από τον οίκο μόδας Vivienne Westwood για να μου κάνουν συνέντευξη. Ο ρόλος θα ήταν διαφορετικός από αυτόν που σπούδασα και ήταν κάτι που με ιντρίκαρε αρκετά. Έγινα αποδεκτή και έμεινα εκεί για 6 μήνες. Έμαθα πολλά καινούρια πράγματα τα οποία δεν είχα μάθει στις σπουδές μου και αυτό μου άρεσε πάρα πολύ. Όταν ήρθε η ώρα να φύγω γιατί τελείωσε το internship μου η υπεύθυνη μου με έφερε σε επαφή με ένα γνωστό της που είχε δικό του brand και κάπως έτσι βρήκα την πρώτη μου κανονική δουλειά. Την πρώτη εβδομάδα μου εκεί, θυμάμαι ότι το project πάνω στο οποίο θα δουλεύαμε ήταν ένα κοστούμι για συναυλία της Christina Aguilera. Μετά είχαμε κι άλλα μεγάλα ονόματα όπως Rita Ora, Little Mix, Pussycat Dolls κ.α. Μπορείς να καταλάβεις τον ενθουσιασμό μου, παρόλο που οι ώρες ήταν πολλές. Εκεί έμεινα ένα χρόνο και μετά που ήρθε ο κορωνοϊός ήρθα πίσω στην Κύπρο γιατί δεν είχαμε πλέον άλλα projects αφού ακυρώνονταν όλες οι συναυλίες. Θα έμενα Κύπρο μέχρι να τελειώσει ο κορωνοϊός και μετά θα επέστρεφα στο Λονδίνο. Τελικά όμως άρχισα να δουλεύω μαζί με την Έλλη στο κατάστημα και όπως καταλαβαίνεις με ενθουσίασε τόσο πολύ που τελικά έμεινα εδώ!




Πόση σημασία έχει η ενδυμασία για ένα άνθρωπο;

(Βάσια): Θεωρώ ότι η ενδυμασία έχει πολύ σημασία για έναν άνθρωπο. Είναι ένας τρόπος έκφρασις, και μέσα από αυτή μπορεί κάποιος να καταλάβει τη ψυχολογία και τη διάθεση του άλλου. Αυτό που φοράμε είναι κατα κάποιο τρόπο ο καθρέφτης του καθημερινού μας εαυτού.


(Έλλη): Μπορεί κάποιος άνθρωπος να αλλάξει το στιλ του μετά από συζήτηση και βοήθεια, αλλά μετά από κάποιο διάστημα δε θα χρειάζεται αυτή τη βοήθεια. Για παράδειγμα, αν ξυπνήσω αύριο και η διάθεση μου είναι διαφορετική, αυτό θα φανεί στην εμφάνιση μου. Θεωρώ ότι δεν αλλάζει η ιδιοσυγκρασία του κάθε ανθρώπου και γι’ αυτό έχει το δικό του στιλ. Επίσης θεωρώ πως σημαίνει πολλά για ένα άνθρωπο να ασχολείται με τον εαυτό του με την ενδυμασία του.




Το επάγγελμα που ακολουθήσετε είναι περισσότερο γυναικοκρατούμενο;

(Βάσια): Όχι. Στο εξωτερικό οι άνδρες designers είναι περισσότεροι από τις γυναίκες. Για να καταλάβεις στους μεγάλους οίκους μόδας οι creative directors είναι στην πλειονότητα άνδρες. Γενικότερα το ενδιαφέρον των ανδρών για τη μόδα έχει αναπτυχθεί πολύ.


(Έλλη): Το κατά πόσον ποιοι ενδιαφέρονται για τη μόδα περισσότερο, είναι ξεκάθαρα οι γυναίκες. Επηρεάζουν πολύ τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και πλέον η μόδα είναι πολύ πιο άμεση από όλες τις χώρες σε όλες τις χώρες. Για παράδειγμα, εγώ μπορώ να μπω στο διαδίκτυο και να δω τη γινέται στο Fashion Week της Νέας Υόρκης, που παλαιότερα ήταν πολύ δύσκολο. Νομίζω όμως, ότι οι γυναίκες είναι πιο πρόθυμες να ψαχτούν σε σχέση με τους άνδρες.




Πιστεύετε ότι στην Κύπρο οι άνδρες να ασχολούνται επαγγελματικά με τη μόδα;

Υπάρχουν περιπτώσεις και είναι και πάρα πολύ καλοί στη δουλειά τους. Οι άνδρες έχουν και δική τους ταυτότητα.




Πιστεύετε ότι υπάρχει μέλλον στην Κυπρό σχετικά με το χώρο της μόδας;

Σίγουρα υπάρχει μέλλον, και πιστεύω ότι στην Κύπρο κάποιες φορές, υποτιμούμε εμείς οι ίδιοι τη χώρα μας. Αυτό όμως αφορά πολλά πράγματα. Μπορούμε να την εξελίξουμε φτάνει να θέλουμε, και αυτό δεν αφρορά μόνο το χώρο της μόδας.




Από πού εμπνέεστε όσον αφορά τη δουλειά σας, και ποιο είναι το αγαπημένο ρούχο που κάνατε μέχρι σήμερα;

(Έλλη): Έμπνευση παίρνω από τα ταξίδια. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι και της ζωής μου, αλλά και της καριέρας μου. Με βοηθάει αφάνταστα, διότι η έμπνευση δε βοήθαει τόσο, όσο και να ψάχνεις στο διαδίκτυο. Σε μια άλλη χώρα μπορείς να δεις πάρα πολλά από ένα κτίριο μέχρι ένα άνθρωπο και να πάρεις έμπνευση από εκεί, και οι ιδέες μπορεί να είναι αμέτρητες. Όσον αφορά το αγαπημένο ρούχο, πραγματικά δεν έχω κάποιο, γιατί είναι διάφορα που έχουν διαφορετική σημασία για μένα.


(Βάσια): Κι εγώ θα σου πω το ίδιο με την Έλλη. Όταν δεν ταξιδεύω κάπως χάνω την έμπνευση μου. Είναι πολύ σημαντικό να ταξιδεύουμε, να γνωρίζουμε νέους πολιτισμούς και να βλέπουμε καινούρια πρόσωπα. Όσον αφορά το αγαπημένο μου ρούχο είναι πάντα το τελευταίο που έχουμε βγάλει… μέχρι το επόμενο! (γέλια).




Πιστεύετε ότι υπάρχει αλλαγή με τον τρόπο που άνθρωποι αντιμετωπίζουν τη μόδα;

(Έλλη): Ας πάρουμε παράδειγμα τη μουσική. Τη δεκαετία του ’80, οι τραγουδιστές είχαν ένα ιδιαίτερο χαρακτήρα και ένα ιδιαίτερο τρόπο ενδυμασίας. Μετά τη δεκαετία του ’00 άλλαξε κάπως. Πλέον, ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του «χαρακτήρα» στο ντύσιμο.


(Βάσια): Σίγουρα. Πλέον κάποιος μπορεί να νιώσει ελεύθερος να φορέσει ο,τι θέλει χωρίς να φοβάται ότι θα επικριθεί για την ενδυμασία του. Ενώ για παράδειγμα στις αρχές του 20ου αιώνα και για αρκετό καιρό μετέπειτα, υπήρχε μεγάλη διάκριση της κοινωνική τάξης του κάθε ενός, λόγο της ενδυμασίας του.




Ποιο είναι το όνειρο που θέλετε να πραγματοποιήσετε;

(Έλλη): Όλα θέλουν ένα πλάνο. Ναι θελω κάτι, δουλεύουμε πάνω σ’ αυτό και τότε μπορεί να γίνει. Έχω πάρα πολλά όνειρα όσον αφορά τη δουλειά μου για να είμαι ειλικρινής, αλλά θα πω ότι το μόνο σίγουρο είναι, πως θέλω να συνεχίσω να εξελίσσομαι και να βελτιώνομαι.


(Βάσια): Θέλω πολύ μια μέρα να δω τα ρούχα μας στο εξωτερικό, αυτό είναι ένα όνειρο που θα ήθελα να πραγματοποιηθεί! Γενικά όμως κάθε μέρα βάζουμε νέους στόχους, άλλοτε μικρούς άλλοτε μεγάλους. Το σημαντικό είναι να δουλεύουμε σκληρά και οργανωμένα για να τους δούμε να πραγματοποιούνται!




Συνέντευξη απο τους:

Ανδρέας Κουτσόλουκας


Συντονισμός/Επιμέλεια:

Αιμίλιος Χατζηλιασή

コメント


bottom of page