«Είναι καιρός ως νεολαία να αναλάβουμε τις ευθύνες μας» ένα άρθρο του Ανδρέα Κουτσόλουκα όπου εκφράζει τις απόψεις αλλά και τις ανησυχίες του σχετικά με θέματα ευθύνης που έχει η νεολαία ως προς την κοινωνία.
Πρόσφατα, άκουγα ένα γνωστό τραγούδι του Νίκου Βουρλιώτη στο διαδίκτυο και άκουσα το στίχο «Πάρε την ευθύνη μια φορά πάνω στις πλάτες σου». Το τραγούδι παρόλο που έχει διαφορετική σημασία, εγώ ένιωσα πως εκείνη τη στιγμή απευθυνόταν σε μένα. Αυτός είναι και ο λόγος του σημερινού άρθρου. Προσπαθώ να σκεφτώ το τι γίνεται σήμερα στην κοινωνία μας και χωρίς κανένα ίχνος εγωισμού, να σκεφτώ πού φταίμε εμείς οι νέοι (στα 25 μου ευτυχώς θεωρούμαι νέος) για κάποια πράγματα που συμβαίνουν στην κοινωνία. Δε μιλώ μόνο για πολιτκά ζητήματα αλλά κοινωνικά γενικότερα. «Μα Ανδρέα αυτοί τα κάναν έτσι»(«αυτοί» μιλάμε πάντα για τις παλαιότερες γενιές), «εμείς τραβάμε τα δικά τους λάθη», «πάμε από το κακό στο χειρότερο» και πολλά άλλα. Αυτά είναι κάποια σχόλια που ακούω από τη συναναστροφή μου με νέους ανθρώπους, και νιώθω ότι βρίσκονται σε μια αδιέξοδο. Ας αναλογιστούμε όμως κάτι, η δική μας ευθύνη πού βρίσκεται σε όλα αυτά;
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Μπορούμε όλοι μας, να κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια και να ρίξουμε την ευθύνη σ’ «αυτούς» γιατί είναι οι υπαίτοιοι. Ακούμε πολλά του στιλ «εσείς οι νέοι δε ζήσατε δύσκολα χρόνια», «τα έχετε όλα έτοιμα», «είναι πιο εύκολες οι εποχές τώρα» και όλα τα σχετικά. Δεν έχω κανένα σκοπό να κάνω σύγκριση εποχών, ούτε να συγκρίνω τις δυσκολίες. Απλά σκέφτομαι πραγματικά, ως νέοι δεν έχουμε οποιαδήποτε ευθύνη γι’ αυτά που γίνονται; Κι όμως με βαριά καρδιά λέω πως ναι. Ίσως η απόγνωση, η αποστασιοποίηση, η απελπισία που νιώθουν οι νέοι να οδήγησε σε κάποιες δυσάρεστες καταστάσεις. Όλα αυτά και σε συνδυασμό με πολλά άλλα (τρόπος διαγώγής, λάθος πρότυπα κ.α) οδηγά σε συλλήψεις νέων για βία εντός και εκτός γηπέδου, νέοι να μην πάνε να ψηφίσουν και να μην μπαίνουν καν στον κόπο να ασχοληθούν για το μέλλον της χώρας, να πηγαίνουν στις κατεχόμενες περιοχές για να ψωνήσουν ή να βάλουν βενζίνη, να αναφέρουν την Κύπρο ως «Μπανανία» και πολλά άλλα τα οποία μπορώ δυστυχώς να γράψω. Για να μην παρεξηγηθώ, τα πιο πάνω δεν είναι κάτι το οποίο φαντάστικα ή υπολογίζω, είναι κάτι που είναι γνωστό σε όλο τον κόσμο ή άκουσα με τα ίδια μου τα αυτιά.
Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Γιατί οι νέοι χρειάζονται να ξεσπάσουν με οποιοδήποτε τρόπο; Γιατί είμαστε ευθυνόβοι; Μπορούμε να τα άλλαξουμε όλα αυτά. Και δεν είμαι κανένας motivational speaker που ξέρει τις λύσεις. Είμαι ένας απλός νέος, που δε θέλω να βλέπω τους «άλλους» να αποφασίζουν για εμάς, χωρίς εμάς, δε θέλω να βλέπω νέα παιδιά να συλλαμβάνονται και να οδηγούνται στα δικαστήρια για ποινικά αδικήματα. Ερωτώ, ζητάω κάτι ακατόρθωτο; Απαντάω εκ μέρους όλων. ΟΧΙ. Καιρός να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας και να αντιληφθούμε τα δικά μας λάθη. Δεν φταίνε πάντα οι «άλλοι», δεν είναι λύση να αποστασιοποιούμαστε από όλα, και να αφήνουμε το μέλλον μας σε χέρια άλλων. Καιρός να καταλάβουμε ότι η βία δεν είναι η απάντηση, αλλά το πρόβλημα. Ναι Ανδρέα όμως «ο φοβος φέρνει κόλαση». Ακριβώς, αν θέλουμε να ζούμε σε μια κόλαση και το συναίσθημα που θα μας διακατέχει είναι ο φόβος, τότε μπορούμε να συνεχίσουμε με τον ίδιο τρόπο.
Είναι καιρός να βάλουμε δύο βασικές λέξεις στις ζωές μας, εκσυγχρονισμός και επαγγελματισμός, στα οποία θα γράψω την άποψή μου σε ξεχωριστό άρθρο. Είναι υποχρέωση όλων των νέων να αλλάξουμε αυτά που μας οδήγησαν σε αυτά που ζούμε σήμερα και μας έφεραν/φέρνουν σε αυτό το σημείο. Θα τελειώσω με μια ιστορία. Πρόσφατα είχα την τύχη να παρευρεθώ σε μια ομιλία του Προέδρου Οικονομικών και Εμπειρογνωμόνων Ελλάδος Δρ Μιχάλη Αργυρού, την οποία συντόνιζε η Ξένια Κώνσταντίνου (την οποία εκτιμώ και γνωρίζοντας το έργο της πήγα στην ομιλία αυτή). Όταν τέλειωσε η ομιλία είπα απο μέσα μου «Μακάρι να ήταν 100 νέοι σ’ αυτή την ομιλία θα μαθαίναν 200 νέα πράγματα». Καιρός να βάλουμε τέλος σ’ αυτά τα «μακάρι» και να πάρουμε το μέλλον που δικαιωματικά μας ανήκει στα χέρια μας. Αυτά μέχρι τώρα, και μέχρι την επομένη φορά, σας ευχαριστώ για την υπομονή σας.
Αρθρογράφος:
Ανδρέας Κουτσόλουκας
Κάθε άρθρο στη σελίδα είναι ανάλογα με την αξιολογική κρίση του αρθρογράφου