“Σας γράφω πάλι…από ανάγκη” Πώς μπορεί αυτός ο στίχος να συνδέεται με τη νεολαία; Ένα άρθρο του Ανδρέα Κουτσόλουκα όπου μας εκφράζει τις απόψεις, τις ανησυχίες αλλά και τους προβληματισμούς του σχετικά με το ερώτημα “τι όντως είναι αυτό που θέλει αλλά και χρειάζεται η νεολαία”.
Κάποιες φορές αναρωτιέμαι, πόσες σκέψεις μπορεί να φέρει σε ένα άνθρωπο η μουσική. Ακούγοντας αυτό το εξαιρετικό τραγούδι που ερμήνευσε ο αείμνηστος Παύλος Σιδηρόπουλος είχα κι εγώ την «ανάγκη» να γράψω πάλι τις σκέψεις μου. Αυτή η «ανάγκη» όμως κατάλαβα ότι δεν είναι μόνο δική μου, αλλά πάρα πολλών νέων. Τι οδηγά όμως πραγματικά σ’ αυτό το συναίσθημα; Η ανάγκη για επιβίωση, η ανάγκη για ένα καλύτερο μέλλον, η ανάγκη για μια αξιοπρεπή δουλειά; Ή μήπως όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα;
Συζητώντας καθημερινά με πολλούς νέους για τους προβληματισμούς τους, καταλαβα ότι παρόλο οι μεγαλύτερες γενιές νομίζουν ότι τα θέλουμε όλα δικά μας, η πραγματικότητα είναι ότι δε ζητάμε κάτι παράλογο. Ζούμε σε μια εποχή που η υπερπληροφόρηση και η παραπληροφόρηση καλπάζουν, και καθημερινά μας βομβαρδίζουν με το κάθετι. Προσπαθόντας όμως να διαχειριστούμε όλο αυτό βρίσκουμε διέξοδο σε διάφορες «ανάγκες», οι οποίες θεωρούμε ότι θα βελτιώσουν τη ζωή μας. Θα αναρωτιέστε ποιες είναι; Σωστές αποφάσεις για το μέλλον μας, μια αξιοπρεπή δουλειά, και να μας σέβονται και όχι να μας λυπούνται. Αυτά είναι κάποια κύρια πράγματα που προβληματίζουν τον κάθε νέο και δικαιολογημένα. Δε θέλω να το παίξω drama queen και να λέω πόσο μίζερη είναι η ζωή μας Προς Θεού, αλλά πραγματικά σκεφτήκατε ποτέ τι θέλουν οι νέοι;
Κι αν σκεφτούμε και τους στίχους “Τι να τις κάνω τις τιμές τους, τα λόγια τα θεατρικά”, το ίδιο αναρωτιούνται και οι νέοι. Ένα βαθή ερώτημα που στα μάτια πολλών φαίνεται κλισέ, αλλά για πολλούς παραμένει δυστυχώς αναπάντητο. Πρέπει να σταθούμε δίπλα στη νεολαία, και να επενδύσουμε σ’ αυτούς για να βελτιώσουμε τον τόπο μας, όχι να το συντηρήσουμε. Αν θέλουμε ένα καλύτερο αύριο, το πρώτο και το βασικότερο που έχουμε να κάνουμε είναι να ακούσουμε τους νέους και να τους συμβουλέψουμε σωστά. Να μάθουν για τη σημαντικότητα του Κυπριακού ζητήματος, την αξία του να επιλέξουν κάτι το οποίο δε θα τους αποφέρει μόνο χρήματα, αλλά και ευτυχία, και ότι η λύση για μια υπέροχη ζωή δεν είναι το εξωτερικό.
Πρόσφατα πήρα ένα μήνυμα από ένα πολύ καλό μου φίλο και μου ζήτησε να μιλήσουμε για το μέλλον και για κάποια πράγματα που τον προβληματίζουν και τις σκέψεις που έχει. Τότε κατάλαβα ότι ένα μεγάλο βήμα έγινε. Το να δώσουμε την ευκαιρία στους νέους να μιλήσουν, είναι μια ευκαιρία να καταλάβουμε ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα. Σε μια εποχή που ψάχνουμε ευκαιρίες διαφυγής, να βλέπεις ότι οι νεοι εξακολουθούν να προβληματίζονται να επιμένουν, δείχνει ότι δεν επαναπαύονται, παρόλες τις δυσκολίες που μπορεί να υπάρχουν. Ας κάνουμε όλοι μια χάρη στους εαυτούς μας και ας κάτσουμε να ακούσουμε τους νέους για το τι πραγματικά σκέφτονται και πώς φαντάζονται το μέλλον τους. Δε χρειάζεται τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από το να τους δώσουμε την ευκαιρία να συζητήσουν. Γι’ αυτό, όσο κι αν “βαραίνει ο νους σου απ’ τα πολλά” αν καταφέρουμε όλοι μαζί να συμβάλουμε σ’ αυτή την προσπάθεια ,στο τέλος θα βρούμε “στον τοίχο κάποια Μόνα Λίζα”, που το Κυπριακό θα είναι ένα μείζων θέμα και όχι αποδοχή της κατάστασης, υπάρχουν δουλειές που φέρνουν την ευτυχία και όχι απλά την επιβίωση, οι τάσεις φυγής θα περιοριστούν, το εξωτερικό δε θα είναι πλέον η λύση, αλλά η αγάπη για τον τόπο μας που θα “σε φέρνει ακόμα πιο κοντά”.
Εν κατακλείδι, “αν και τελειώνει αυτο το γράμμα”, θα ήθελα να πω πως πραγματικά “η ανάγκη μου δε σταματά”, η «ανάγκη» για να κάνουμε τον τόπο μας καλύτερο και οι νέοι να συνεχίσουν να ονειρεύονται. Τέλος, αγαπημένη μου πατρίδα, θα ήθελα να μου κάνεις μια προσωπική χάρη που για μένα σημαίνει πολλά. Θέλω απλά, “να μ’αγαπάς, όσο μπορείς...να μ’ αγαπάς”. Ευχαριστώ για την υπομονή σας.
Αρθρογράφος:
Ανδρέας Κουτσόλουκας
Κάθε άρθρο στη σελίδα είναι ανάλογα με την αξιολογική κρίση του αρθρογράφου
Τραγούδι: https://www.youtube.com/watch?v=jdKr9noUM44
Comments